Politkultura

17 marca Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze wydał nakaz aresztowania Władimira Putina. Co prawda niszczy to mit nietykalnego przywódcy mocarstwa, ale nie oznacza, że uda się go osądzić na oczach świata. To symboliczny gest wskazania rosyjskich zbrodni przeciwko ludzkości, zaspokajający ludzką potrzebę sprawiedliwości. Proces nad Putinem zwizualizowała ukraińska reżyserka Sasza Denisowa, która w Teatrze Polskim w Poznaniu wystawiła sztukę pt. „Haga”. To wariacja na temat tego, jak wyglądałby proces nad kremlowskimi dygnitarzami, gdyby trafili przed oblicze sądu w Hadze. Sporo tu Mrożka i Monty Pythona, ale też bólu i publicystyki. O tym, jak wyglądałaby Haga nad Putinem, Kuba Benedyczak rozmawia z Agnieszką Lubomirą Piotrowską, tłumaczką i znawczynią teatru, która przetłumaczyła „Hagę” oraz prof. Lechem Nijakowskim, ekspertem ds. ludobójstwa i zbrodni przeciwko ludzkości.

Elon Musk to jeden z najbogatszych ludzi na świecie, współzałożyciel takich firm jak PayPal, SpaceX czy Tesla Motors. Jednak miliarder nie zadowala się zbijaniem fortuny, lecz przedstawia „wizjonerskie” projekty, które uratują ludzkość i naszą planetę. Rozbuchane ego i miłość własna każą mu wierzyć, że skolonizuje Marsa, zakończy wojnę w Ukrainie, zastąpi dziennikarzy i zwalczy dezinformację. Nie wszystko mu wychodzi - najważniejszy jest zysk jego firm, za to sporo zepsuł i wygłosił jeszcze więcej bzdur. Ale może tak odbierany był każdy wizjoner? Kim tak naprawdę jest Elon Musk? Geniuszem czy pozbawionym empatii narcyzem, kreującym się na apostoła postępu? Kuba Benedyczak rozmawia z amerykanistą Mateuszem Piotrowskim z Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.

Muzyczne gwiazdy zachodniej popkultury nie chwalą się, że łapią tak zwane fuchy, występując na prywatnych imprezach - dla korporacji, biznesmenów, na weselach i przyjęciach. Tym bardziej nie chwalą się, gdy występują dla dyktatorów, oligarchów i koncernów państw autorytarnych. Zwłaszcza w Rosji, gdzie do wojny dla tamtejszych polityków i koncernów grali m.in. Guns N’Roses, Elton John, Red Hot Chili Peppers, The Killers, Deep Purple, Robbie Williams czy Mariah Carey. Występy dla dyktatorów to w ogóle dość dobrze działający biznes. Jennifer Lopez śpiewała dla prezydenta totalitarnego Turkmenistanu, koszykarz Dennis Rodman uczestniczył w imprezach dyktatora Korei Północnej Kim Dzong Una, Kayne West rapował dla wnuka Nursułtana Nazarbajewa, Sting zagrał koncert dla córki zamordystycznego prezydenta Uzbekistanu. Oczywiście wszyscy ci artyści mają usta pełne frazesów nt. demokracji, praw człowieka i wolności. Powinniśmy winić ich za chciwość i hipokryzję, czy sami na ich miejscu zrobilibyśmy to samo i zgarnęli miliony dolarów za odśpiewanie kilku szlagierów? O tym wszystkim Kuba Benedyczak rozmawia z dr. Maciejem Smółką z Instytutu Amerykanistyki i Studiów Polonijnych UJ.

Po rosyjskiej inwazji na Ukrainie wielu rosyjskich artystów zostało albo wygnanych z kraju albo uciekło, zdając sobie sprawę, że zagrożona jest ich wolność twórcza oraz osobista. W audycji sylwetki takich artystów: pisarz Dmitrij Głuchowski, aktora Masza Maszkowa, performerka Maria Alochina, reżyser Andriej Zwiagincew. Każde z nich ma swoją niepowtarzalną historię. W dyskusji wezmą udział Paulina Baranowska z Centrum Dialogu Mieroszewskiego i Agnieszka Lubomira Piotrowska - tłumaczka literatury rosyjskiej i znawczyni teatru rosyjskiego.

Winston Churchil mówił, że ludzie nie powinni wiedzieć, jak się robi... parówki i politykę. Tymczasem dzisiaj niemal wszystko jest na wierzchu. Politycy chcą być jak gwiazdy pop i celebryci z social mediów. Zabiegają o uwagę wyborców, podlizują się elektoratowi wykorzystując wszystkie dostępne kanały. Co takiego robią, żeby osiągnąć pop wizerunek, jakim językiem się posługują? I ostatecznie czego elektorat powinien być świadomy, żeby nie nabierać się na te pop polityczne sztuczki.

„Królowa” to typ serialu, któremu życzymy jak najlepiej. W końcu miał być pierwszym w historii polskim filmem LGBTQ z prawdziwego zdarzenia. Wielu, szczególnie osoby nieheteronormatywne, miało nadzieję, że ukaże ich problemy, niełatwą polską codzienność, ale i marzenia. Niestety. Wspaniałe kreacje aktorskie do spełnienia tych nadziei nie wystarczyły. Serial okazał się odrealnioną i mocno lukrowaną historią, bardziej powielającą stereotypy o LGBTQ i Polakach, niż je zwalczającą. Ale może właśnie tak powinna wyglądać pierwsza tego rodzaju produkcja w Polsce? Może metoda małych kroków lepiej sprawdzi się w kraju konserwatywnym, gdzie większość społeczeństwa uważa, że osoby nieheteronormatywne nie powinny „afiszować się” ze swoją orientacją publicznie? O niespełnionych przez „Królową” oczekiwaniach, o kinie LGBT oraz osobach nieheteronormatywnych w Polsce, porozmawiajmy w dzisiejszej „Politkulturze”. Kuba Benedyczak zaprosił do studia gości: Paulinę Okońską - absolwentkę filmoznawstwa na Uniwersytecie Łódzkim, współpracującą ze Stowarzyszeniem Filmowym FilmETER, prowadzącą audycje w Studenckim Radiu ŻAK Politechniki Łódzkiej; Bartosza Żurawieckiego - dziennikarza, krytyka filmowego, pisarza, jednego z założycieli Kampani Przeciw Homofobii.

Kilka dni temu obchodziliśmy 77 rocznicę zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę i Nagasaki. W wyniku obu eksplozji śmierć poniosło lub odczuło skutki promieniowania, ponad 400 tysięcy osób. Myli się jednak ten, kto sądzi, że Japończycy byli wyłącznie narodem ofiar. Przed i w trakcie II wojny światowej dokonywali zbrodni ludobójstwa na Chińczykach i Koreańczykach. Nie mniejszych zresztą niż ZSRR i III Rzesza dokonywały w Europie. Japończycy właściwie nigdy nie przepracowali swojej historii. Raczej spuścili na nią zasłonę milczenia, rozpoczynając budowę nowego państwa. Mocno zainwestowali w promocję swojego wizerunku, jako kraju wysokotechnologicznego i atrakcyjnego popkulturowo, a zarazem kultywującego starożytne tradycje, jak taniec, stroje i sztuki walki. O tym, jaki stosunek mają do własnej historii Japończycy oraz dlaczego ich społeczeństwo i gospodarka znajdują się obecnie w kryzysie, Kuba Benedyczak porozmawia z japonistami - prof. Piotrem Kozłowskim ze Szkoły Głównej Handlowej oraz prof. Bartosz Wojciechowski z Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Jaki jest jest według Was najgorszy, polski film historyczny? Film „Smoleńsk” to spisek na życie prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W filmie "Gierek", przeciwko towarzyszowi Edwardowi, spiskują amerykańscy banksterzy, twardogłowi generałowie oraz KGB. Co łączy oba filmy? Fakt, że są to produkcje zrealizowane za niskie budżety, które w efekcie przedstawiają alternatywną pato historię Polski. Trochę lepiej sytuacja wygląda w przypadku „Wałęsy, człowieku z nadziei” Andrzeja Wajdy, „Piłsudskim” Michała Rosa, filmach Pasikowskiego o Janie Nowaku Jeziorańskim i pułkowniku Kuklińskim oraz biografiach Jana Pawła II... ale nadal nie jest to wysoki poziom kinematografii. Dzisiejsza publicystyka poruszy kwestie polskich filmów historycznych, a w zasadzie tego... że nie bardzo nam te filmy wychodzą. Przy produkcjach brytyjskich i amerykańskich wypadamy zdecydowanie blado. Dlaczego? O tym Kuba Benedyczak porozmawia w Politkulturze z publicystą i filmoznawcą Krytyki Politycznej - Jakubem Majmurkiem oraz profesorem historii Uniwersytetu Warszawskiego - Marcinem Zarembą.

Ma raka albo Alzheimera. Zwariował. Zostało mu maksymalnie 6 miesięcy życia. Od wielu już lat, a od kilku miesięcy jeszcze bardziej intensywnie, myślimy, piszemy i słuchamy takich wieści o Putinie. Ale tak samo mówiło się o Hitlerze i Stalinie. A potem Fidelu Castro, Pol Pocie, Saddamie Husajnie oraz im podobnych... I właściwie po co? Żeby zracjonalizować ich okrucieństwo? Okiełznać swój strach przed nimi? Nadać logikę ich nielogicznym decyzjom? A może to po prostu jedyne, co możemy zrobić tyranom u władzy - powiedzieć, że ich koniec jest bliski? W wypatrywaniu śmierci Putina odbija się też naiwna tęsknota za sprawiedliwością oraz „zbrodnią i karą”. U Quentina Tarantino bękarty wojny zabiły Hitlera, a my chcemy żeby grupa komandosów lub ktoś z jego najbliższego otoczenia, pozbyli się Putina. Bo wtedy świat stanie się lepszy. Ale czy naprawdę się taki stanie? Na te pytania poszukamy odpowiedzi w czwartkowym „Placu na rozdrożu”, w cyklu „Politkultura”. Kuba Benedyczak porozmawia z Tomaszem Stawiszyńskim, autorem bestsellerów „Co robić przed końcem świata” i „Ucieczka od bezradności”, który zajmuje się zjawiskami z pogranicza filozofii i psychoterapii. Gośćmi audycji będą również: koreanista Oskar Pietrewicz i znawca Bliskiego Wschodu - Karol Wasilewski.

Kiedy powstała Politkultura w Radio 357, odcinek o The Wire miał być pewniakiem. Ale okazało się, że przez rok nie mogłem znaleźć amerykanistów, od spraw społecznych i politycznych, którzy oglądaliby The Wire. To dziwne, bo sam Barack Obama w czasie swojej prezydentury zaprosił twórcę serialu Davida Simona do Białego Domu, ponieważ uważał, że to nie tylko serial wszechczasów, ale bardzo wiele uczy się z niego o kraju, którym rządzi. Amerykańskie uniwersytety, w tym Uniwersytet Harwardzki, stworzyły z The Wire zajęcia. Dlaczego? Bo to Szekspir, Czechow i Dickens XXI wieku, tylko w pięciu sezonach. W czerwcu obchodziliśmy 20. rocznicę serialu, a także premierę nowego serialu twórców The Wire, którzy wrócili do Baltimore. Miasto jest nasze to tyrada przeciwko skorumpowanym i brutalnym policjantom oraz wojnie narkotykowej. David Simon i George Pelecanos to twórcy systemowi, którzy na szerokim płótnie pokazują systemowe dysfunkcje polityki, edukacji, policji, dziennikarstwa. Nas wszystkich. Baltimore z The Wire i Miasto jest nasze, to Liverpool, Marsylia, Wrocław, Quebec i Hamburg. Ci sami bezradni nauczyciele próbujący powstrzymać przemoc w szkołach. Skorumpowani i brutalni policjanci oczyszczający ulice z dilerów i narkomanów. Dziennikarze chwytający tanią sensację, politycy goniący wyborców, ubodzy ścigający lepsze życie. Niekończąca się pogoń ich wszystkich tworzy zamknięty, doskonale reprodukujący system patologii. I tak jakoś się żyje. Rozmowa z Maćkiem Smółką o The Wire i Miasto jest nasze.

Druga część rozmowy Marcina Cichońskiego z Tomaszem Organkiem.

Sądową batalię "Johnny Depp kontra Amber Heard" nazwano procesem dekady. Pewnie nikt nie wie, dlaczego publiczne pranie brudów toksycznego związku obojga aktorów było relacjonowane z większą dokładnością niż wojna w Ukrainie oraz śledziło je więcej osób niż w przypadku najlepszych seriali. "Publika" natychmiast stworzyła przeciwne obozy, zakładając z góry, kto był w tym związku katem, a kto ofiarą. Ostatecznie sympatia mediów i widzów przechyliła się w kierunku Johnny'ego Deppa... natomiast zdania są wciąż podzielone. Czy ideały akcji #metoo zostały zakwestionowane? Czy nastąpił zmierzch ikon popkultury - jako półbogów? Czy proces "Heard-Depp" ukazał prawdziwy obraz przemocy, manipulacji i uzależnienia w związkach? Jakie będą społeczne konsekwencje tego starcia? Gośćmi Kuby Benedyczaka śa: Wojciech Malicki - autor książki: "Rozwód - poradnik dla mężczyzn", a także współpracownik portalu Facetpo40.pl; Dorota Minta - psycholożka, współprowadząca audycję "Polska na Kozetce".

Południowoafrykański duet Die Antwoord, którzy tworzą Yolandi i Ninja (na zdjęciach), od ponad 10 lat przebojem wdarł się na światowe salony, wielokrotnie będąc gwiazdą najważniejszych festiwali świata. Ich teledyski i muzyka ociekały przemocą, pornografią i rasizmem, ale pokazywanymi z przymrużeniem oka. Raczej śmieszyły niż oburzały żarty z religii, pedofilii i satanizmu. Mimo, że robili to biali muzycy z kraju, gdzie do połowy lat 90 obowiązywał system apartheidu, czyli segregacji rasowej. Przeboje takie jak „Banana brain”, „I Fink U Freeky” czy „Enter the Ninja” kupowały zespołowi miłość publiczności. Po prostu traktowano ich jak utalentowanych freaków z dalekiego afrykańskiego kraju. Do czasu kiedy Ninja został oskarżony o homofobię i molestowanie seksualne, a adoptowany syn Ninjy i Yolandi oskarżył ich o molestowanie, niewolnictwo i zmuszanie do satanizmu. Koncerty zespołu są obecnie odwoływane z programów festiwali muzycznych i wygląda na to, że ich historia stanie się opowieścią o bajkowym wzlocie i bolesnym upadku. W dzisiejszym Placu na rozdrożu porozmawiamy o Die Antwoord i kulturze Republiki Południowej Afryki z afrykanistami: Jędrzejem Czerepem (PISM, Collegium Civitas) i pisarzem Tadeuszem Michrowskim. Zaprasza Kuba Benedyczak.

Skrajne ruchy polityczne stawiają na ostrzu noża najbardziej dzielące Polaków kwestie: migrację, aborcję, małżeństwa osób tej samej płci, religię. Nie istnieje wtedy płaszczyzna dialogu - wszystko jest albo czarne albo białe. Co gorsza, ich działacze, w imię swojej doktrynalnej prawdy, gotowi są na użycie przemocy fizycznej i psychicznej - zastraszania, hejtu, wykluczania, blokowania wydarzeń oraz publicznego ośmieszania, poniżania, pomawiania. Niektórzy używają też przemocy politycznej: walki z policją, demolowania ulic czy zamachów na osoby publiczne. Pomimo odrażającej twarzy ekstremizmu politycznego, który także w polskiej historii doprowadził do wielu tragedii, trzeba zadać podstawowe pytanie: czego chcą skrajne ruchy polityczne w Polsce? Czy są tylko potworem-folklorem czy jednak czymś więcej - na przykład odzwierciedleniem konfliktów społecznych, ale też naszych snów o potędze i wyjątkowości? A może po prostu czynią z Polski normalny demokratyczny kraj, w którym istnieje miejsce na kontrolowane skrajności? Na te pytanie poszukamy odpowiedzi wspólnie z profesorem Rafałem Chwedorukiem, politologiem specjalizującym się w ruchach społecznych i ekstremizmie politycznym (Uniwersytet Warszawski). Kuba Benedyczak zaprasza do słuchania wszystkich normalsów, niezależnie od poglądów politycznych.

Polskie raperki często obrażają gusta obrońców dobrego smaku, ponieważ przeklinają, otwarcie rapują o swoich potrzebach seksualnych i rzucają wyzwanie starszym od siebie panom... tym samym stając się popkulturowymi nośnikami współczesnego feminizmu (czasem wbrew sobie). Podobny proces przetoczył się przez się Stany Zjednoczone, od początku lat 90 wraz z trzecią falą feminizmu. W zdominowanym przez mężczyzn, mizoginistycznym i seksistowskim rapie, pojawiła się Mary J. Blige, a następnie Lauryn Hill, Missy Elliot... i nie było już odwrotu. Raperki wykorzystywały język ciała i przekazy swoich tekstów jako środek protestu, jednocześnie zachowując swoją kobiecość. W Placu na rozdrożu porozmawiamy o tym, na ile raperki są nośnikami feminizmu i czy bezpośrednio angażują się w walkę o równouprawnienie kobiet? Dziś wieczorem pytania zadaje Kuba Benedyczak. Odpowiada Marta Malinowska.

Papież Franciszek raczej nie zdaje egzaminu podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Wielokrotnie apelował o pokój, ale ani razu nie wskazał wprost kto jest katem, a kto ofiarą. Na swoim twitterze napisał o „nacjonalizmie jednego człowieka”, nie wymieniając go z nazwiska, potem wyraził współczucie dla „rosyjskich żołnierzy, biedaków”, a na koniec rzucił niewiele znaczące hasło:„Napawa mnie bólem, to co dziś się dzieje. Nie uczymy się. Niech Pan zmiłuje się nad nami, nad każdym z nas. Wszyscy jesteśmy winni!”. Mimo apeli Ukraińców nie odwiedził też żadnego z ukraińskich miast. Dla wielu papież Franciszek powtarza błąd papieża Piusa XII z okresu II wojny światowej, kiedy milczał wobec zbrodni hitlerowskich Niemiec. Można ze smutnym przekąsem powiedzieć, że to i tak lepiej od Patriarchy Moskwy i Rusi, Cyryla, który poparł działania rosyjskich żołnierzy w Ukrainie, m.in. przekazując im złotą ikonę, mającą przyspieszyć ich zwycięstwo. Cyryl stwierdził również, że w Ukrainie po jednej stronie stanęli „zwolennicy parad gejów”, a po drugiej ich przeciwnicy, wspierani przez Rosję. O ile papież Franciszek zasmuca, o tyle patriarcha Cyryl przeraża. O postawach kościoła katolickiego i prawosławnego w czasie wojny, porozmawiamy z dominikaninem o. Pawłem Krupą, który od 3 lat służy w zakonie dominikanów w Sankt Petersburgu, a wcześniej był dyrektorem Instytutu Tomistycznego. Na czwartkowy „Plac na rozdrożu” zaprasza Kuba Benedyczak

Od początku rosyjskiej inwazji na Ukrainę, zahipnotyzowani śledzimy działania wojenne. Kiedy przychodzi prawdziwa wojna, tak blisko naszych granic zaczynamy być przerażeni. Mimo to kochamy oglądać kinowe przeboje na temat wojny, nie odrywając wzroku od wybuchającego budynku, czy urwanej ręki wspomnianego żołnierza. Pewnie to lepsze niż prowadzenie wojny, ale chyba niewiele dobrego mówi o człowieku. Czy relacje mediów, filmy wojenne i teledyski przygotowały nas na to, co obecnie oglądamy w Ukrainie? Czy stworzyły w naszych umysłach realny obraz konfliktu zbrojnego? Gośćmi Kuby Benedyczaka są prof. Lech Nijakowski oraz Piotr Pogorzelski z Radia 357.

O tym czy polska mafia była koniecznym czynnikiem polskiej transformacji ustrojowej i początków kapitalizmu i o kulturze, w której wraca jej temat. Gośćmi audycji są Piotr Pytlakowski z Tygodnika Polityka i Marcin Klimkowski z Radia 357.

Był rok 1999. Kuba Benedyczak właśnie rozpoczął naukę w XVII Liceum Ogólnokształcącym im. Agnieszki Osieckiej we Wrocławiu. W tym samym roku, w Stanach Zjednoczonych zorganizowano festiwal Woodstock ’99... Zebrał większość muzycznych idoli ówczesnych licealistów. Niestety, Woodstock’99 nie okazał się festiwalem miłości i pokoju. Doszło do rozruchów i podpaleń. Na scenie dominowały mocne brzmienia Limp Bizkit, Rage Against The Machine i Metalliki. Narkotyki można było kupić za 4 dolary, za to dla 400 tysięcy uczestników zabrakło wody, jedzenia i toalet. Molestowane wtedy nastolatki do dziś zgłaszają się do fundacji pomagającym kobietom. Festiwalowe wydarzenia pokazuje film dokumentalny HBO Max pt. „Woodstock 99. Pokój, Miłość i Agresja”. Czy na przełomie stuleci nastolatki uśmierciły muzykę? Czy na przebieg festiwalu miała wpływ agresywna muzyka białych facetów w czapkach baseballowych noszonych tyłem? Być może na scenie Woodstocku zabrakło kobiet? A może nie były to wcale takie spokojne i piękne czasy, jak opisują to twórcy dokumentu HBO? Najważniejsze pytanie jednak brzmi: czy i czym obecna scena muzyczna i festiwale różnią się od Woodstock’99? Kuba Benedyczak porozmawia o tym z Marcinem Cichońskim i Bartkiem Chacińskim z Tygodnika Polityka.

Rośnie liczba celebrytów, których kojarzymy z wsiadaniem za kierownicę w stanie nietrzeźwości lub bez prawa jazdy. Byli też tacy, którzy poza kolejką, niemal jako pierwsi, zostali zaszczepieni. Śmiech wywoływały tezy o tym, jakoby pandemia skazała ich na życie w niedostatku. Kontrowersje to stały element życia celebrytów. Mata i McDonalds, Edyta Górniak i pieśni patriotyczne, i tak dalej, i dalej. A to wszystko spotykające się z uwagą tabloidów, a co za tym idzie, Polaków. W „Politkulturze” gośćmi Kuby Benedyczaka są profesorowie Wiesław Godzic i Piotr Siuda.

Co memy mówią o nas, naszym stosunku do świata, polityki i polityków? Czy politycy sami piszą najlepsze memy, a ich twórcy niewiele już muszą robić? Co byśmy zrobili gdyby polityk usiadł obok nas w pociągu? W "Placu na rozdrożu" rozmawiamy o politycznej satyrze w internecie, zaprasza Kuba Benedyczak. Gość: Michał Marszał, admin profili Tygodnika NIE

"Politkultura" tym razem o celebrytach w pomocy humanitarnej. Czy ich obecność faktycznie pomaga sprawie? A może to tylko element wielkiego, międzynarodowego przemysłu, którego osią jest pomoc humanitarna?

Jak popkultura opowiada o tym, co nigdy nie powinno się wydarzyć? Narodziny zła, nienawiść i ludobójstwo w muzyce i filmie

Przebój „Gangnam style” rapera PSY (podobieństwo do Kima przypadkowe) zapowiedział światową ofensywę k-popu i rozpoczął światową modę na Koreę Południową. „Parasite” to pierwszy nieanglojęzyczny film, który zdobył główną statuetkę Oscara. Jego reżyser Bong Joon-ho pokonał Martina Scorsese i Quentina Tarantino, a “Parasite” stał się globalnym manifestem na temat nierówności współczesnego kapitalizmu. Tylko że sukcesom Korei Południowej towarzyszą wykańczający system pracy i edukacji, tragiczna historia oraz sąsiedztwo Korei Północnej. O tym wszystkim Kuba Benedyczak i jego goście – dr Oskar Pietrewicz i prof. Marcin Jacoby w kolejnym wydaniu Politkultury.

Przyjrzymy się, jak pornografia przeniknęła do popkultury i polityki. Zastanowimy się dlaczego feministki nie lubią porno oraz co ma pornografia do poprawności politycznej, rasizmu, patriarchatu i religii.

Niektórzy zastanawiają się, czy Anglikom odbiło, że w XXI wieku płacą podatki na coś tak absurdalnego, jak rodzina królewska. Najdosadniej zapytali o to chłopcy z Sex Pistols, gdy w utworze „God Save the Queen” nazwali Elżbietę II faszystką, wywołując narodowy skandal. O tym rozmowa z Piotrem Stelmachem. Nieco bardziej stonowany obraz monarchii przedstawia serial The Crown. Mimo to wielu Anglików nazywa go fake newsem i trolllowaniem rodziny królewskiej. Opinii na ten temat zasięgniemy u Dariusza Rosiaka, autora książki „Oblicza Wielkiej Brytanii”. Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o pato-rodzinie z Buckingham Palace, ale baliście się zapytać.