The Beatles: Historia bez granic

Po przeszło trzech miesiącach dobiliśmy do brzegu...

Podobnie jak The Beatles, którzy w 1970 roku zakończyli wspólną karierę. Rozwiązanie zespołu było nieuniknionym. Rosnące napięcia, osobiste ambicje, ale przede wszystkim brak kapitana okrętu, którym do roku 1967 pozostawał Brian Epstein.

Po jego śmierci niepisaną władzę lidera przejął Paul McCartney. To on zaproponował, aby powrócić do studia i nagrać nowe piosenki. Chciał namówić zespół do powrotu na scenę i wspólnego koncertowania... Udało się... Prawie...

Na początku stycznia 1969 czwórka z Liverpoolu rozpoczyna sesję, w ramach której przygotowują nowy repertuar. Wynajmują ekipę filmową, która przy okazji rejestruje ich poczynania w studiu. Materiał ma posłużyć do produkcji nowego filmu, następcy "Yellow Submarine".

Po trzech tygodniach prób i setkach godzin w studiu zespół wychodzi na dach wytwórni Apple. Rozpoczynają w żaden sposób niezapowiedziany, spontaniczny koncert. I to właśnie wtedy, 30 stycznia 1969 roku, świat zobaczył The Beatles po raz ostatni. A półtora roku później ukazuje się ich ostatnia płyta, której część repertuaru to utwory zarejestrowane właśnie na dachu.

Po siedmiu latach wspólnej kariery The Beatles wchodzą do studia przy Abbey Road po raz ostatni. Spółka kompozytorska Lennon/McCartney przeciera oczy i uszy ze zdumienia słysząc to, co na płytę zaproponował George Harrison. Nietuzinkowe, jaskrawe i ponadczasowe „Something”, a także „Here Comes The Sun”. Tym samym oznajmił kolegom, że w czasie trwania ich wspólnej kariery napisał i skomponował utwory na następną dekadę solowej kariery…



Pierwszy z zespołu wyłamał się Lennon, który kilka miesięcy przed premierą płyty wydaje jedynie pod swoim nazwiskiem utwór „Give Peace a Chance”. Jednak ich wspólna płyta ostatecznie powstaje…



Na sesje przychodzą osobno, pracując jedynie nad swoimi utworami, a obserwował i realizował te przedsięwzięcia wówczas dwudziestojednoletni Alan Parsons. Już wtedy wiedział, że dzieje się historia, a „Abbey Road” będzie jedną z najważniejszych płyt w historii muzyki rozrywkowej.

Kiedy pod koniec 1966 roku słynna czwórka ogłosiła koniec koncertów, pod domem ich menedżera zjawili się pikietujący fani... Nie mogli pogodzić się z faktem, że ich idole schodzą ze sceny.
Skąd mieli wiedzieć, że ta decyzja okaże się najważniejszą w kontekście ich muzycznego rozwoju. The Beatles mając w końcu czas i mnóstwo pomysłów zaszyli się w studiu.
Sukces płyty "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" umocnił ich w przekonaniu, że obrany kierunek jest właściwym. Niezwłocznie zabrali się do pracy nad albumem, którego przygotowanie pochłonęło mnóstwo emocji. Zespół dotychczas zachwycony psychodelią i czerpiący z niej pełnymi garściami, zrewidował swoje poglądy. Wywołała to wizyta w Haight-Ashbury w San Francisco, gdzie Harrison zobaczył obraz tragedii wyłaniający się z narkotykowego świata. To skłoniło ich do wejścia w świat medytacji, która przydała się jak nigdy dotąd...
Pod koniec września umiera ich menedżer Brian Epstain. W tej sytuacji rolę niepisanego lidera przejmuje Paul McCartney. Przy okazji nowej płyty powstaje film o tym samym tytule, którego fabuła jest mniej więcej tak samo szalona, jak kolor autobusu, którym podróżują... A pod koniec listopada 1967 roku ukazuje się dziewiąty album w ich dyskografii.

Pod koniec 1966 roku Beatlesi zaprzestali koncertowania i udzielania się publicznie.
Szukając na siebie nowej formuły postanowili wywrócić stół do góry nogami przyjmując swoiste alter ego. W wyniku przejęzyczenia Paul McCartney zdecydował przemianować zespół na Klub Samotnych Serc Sierżanta Pieprza… Ich fascynacje psychodelią i abstrakcją potęgowały wizyty w Stanach Zjednoczonych podczas hipisowskiego Lata Miłości 1967 roku, a także spotkania z Jimim Hendrixem i muzykami Mamas & The Papas.
Po raz pierwszy do nagrania płyty wykorzystali niespotykanie dotąd w ich repertuarze instrumenty, zewnętrzne efekty dźwiękowe oraz… całą orkiestrę! Inspirowało ich wszystko, a pomysły przynosili praktycznie z ulicy, czego najlepszym przykładem jest utwór „Lovely Rita”, który został napisany pod wpływem otrzymanego mandatu parkingowego…
Na przestrzeni czterech miesięcy, które poprzedzone były serią niecodziennych doświadczeń, muzycy stworzyli album na wpół koncepcyjny i po raz kolejny zadziwili świat.

Trudno w to uwierzyć, ale do 1966 roku Beatlesi wystąpili na żywo przeszło tysiąc razy… Ich koncerty cieszyły się nie mniejszym zainteresowaniem niż na początku kariery, ale to oni postanowili powiedzieli „dość”. Szukając ujścia dla swojej kreatywności i przestrzeni na pracę studyjną, jednogłośnie podjęli decyzję o zaprzestaniu występów. Ten ostatni odbył się 29 sierpnia 1966 roku w San Francisco, trzy tygodnie po premierze ich siódmego albumu pt. „Revolver”.

Kilka miesięcy wcześniej w Stanach Zjednoczonych doszło do masowych protestów i publicznego palenia płyt po słowach Lennona, który zaryzykował stwierdzenie, że Beatlesi są popularniejsi od Jezusa. Swój ostatni koncertowy rok przypieczętowali premierą płyty, na której ponownie pojawił się sitar, smyczkowy oktet, niemuzyczne efekty dźwiękowe i aż trzy kompozycje George’a Harrisona…

Od premiery płyty „Help!”, która miała miejsce w sierpniu 1965 roku, nie zdążyły minąć nawet trzy miesiące, ale świat wiedział już, że będzie co położyć w grudniu pod choinką... Niektórzy zastanawiali się, jakim cudem zespół, będący nieustająco w trasie, jest w stanie w na przestrzeni dwunastu miesięcy nagrać dwie płyty i film.
Jedną z odpowiedzi na to pytanie jest fakt, że 1965 rok był dla Beatlesów serią spotkań z innymi muzykami. W Nowym Jorku spotkali się z Bobem Dylanem, w Los Angeles z Elvisem Presleyem, a po drodze jeszcze z The Supremes. Wszyscy z zazdrością zerkali na ich dokonania, pośród których znalazło się wypełnienie Shea Stadium - w nowojorskim koncercie uczestniczyło rekordowe sześćdziesiąt tysięcy fanów!
Po powrocie do ojczyzny od razu weszli do studia nagrywać nowy album. Podczas pracy nad "Rubber Soul" dużo uwagi poświecono na mix, a nowe techniki nagrywania były tym, co pchnęło zespół w zupełnie nowe stylistycznie strony.

Wydarzenia z pierwszej połowy 1965 roku pokazały wszystkim niedowiarkom, że Beatlesi przedarli się nie tylko do społecznej, ale również... królewskiej świadomości.
Z polecenia ówczesnego premiera Harolda Wilsona czwórka z Liverpoolu otrzymała nominację do Orderu Kawalerów Imperium Brytyjskiego. Najmniej zainteresowani tym faktem byli sami muzycy, którzy początkowo planowali nie przyjąć odznaczenia. W owym czasie mieli co robić…
W planie było nakręcenie drugiego filmu i nagranie piątej płyty - jedno ścisłe powiązane z drugim. Zdjęcia kręcono w Austrii, na Bahamach i w Londynie, a między podróżami wpadali do studia, żeby nagrywać kolejne utwory. Jednak ostateczny efekt był piorunujący. Zespół po stagnacji zatytułowanej „Beatles For Sale” wrócił na bardzo wysoki pułap.
Dowodem na to jest płyta „Help!”, której poświęcony jest piąty odcinek podcastu „The Beatles: Historia bez granic”.

Wydarzenia z drugiej połowy 1964 roku są idealnym dowodem na to, że show-biznes to nie sprint… To maraton, na który Beatlesi w żadnym wypadku nie byli przygotowani. Wyczerpujące trasy koncertowe, izolacja od świata, a w międzyczasie presja ze strony wytwórni na wydanie drugiej płyty w ciągu roku.
To wszystko doprowadziło ich do punktu wyjścia… Znów sięgnęli po sprawdzone utwory, których autorami byli m.in. Chuck Berry i Roy Lee Johnson. Nie mając czasu na pisanie nowych piosenek, wykorzystali te napisane przed laty. Ale nie zabrakło tez np. akcentu country, którym zafascynowany był Ringo Starr.
Album „Beatles For Sale” jest kroniką trudnego czasu, który zespół przeżywał w drugiej połowie 1964 roku. I niezmiennie ważną w celu zrozumienia ich twórczości, kariery i trudności, z którymi się zmagali.

Na początku 1964 roku fala Beatlemanii dotarła za ocean. Czwórka z Liverpoolu zapełniała najbardziej prestiżowe amerykańskie sale koncertowe, a goszcząc dwukrotnie w "The Ed Sullivan Show" zgromadzili przed telewizorami blisko 75 milionów widzów.
W międzyczasie ich rodzinne domy przeżywały oblężenie fanów, którzy chcieli zobaczyć miejsca, w których dorastali ich idole. Już niebawem wszyscy zainteresowani mogli również wybrać się do kin i zobaczyć Beatlesów na dużym ekranie, grających w filmie... samych siebie.
Kilka dni po premierze filmu, 10 lipca 1964 roku, ukazał się ich trzeci album "A Hard Day's Night".

Druga połowa 1963 roku to czas epidemii znanej pod hasłem "beatlemania". Mdlejące dziewczęta, bezradni stróże prawa i rock'n'roll, który przestał być traktowany jako chwilowa moda. Uroda i talent szły w parze z arogancją, którą pokochali niemal wszyscy. To wszystko opakowane w wyjątkową muzykę, która była kluczem do świata młodych. Drugi album w ich dyskografii - zatytułowany "With the Beatles" - był kolejnym dowodem na to, że świat może zwariować w jedną noc. Niekiedy to szaleństwo trwa do dziś...

Rok 1963 to nie tylko debiut zespołu The Beatles...
To również czas obyczajowej rewolucji, która sprzyjać będzie ich dalszej karierze, kiedy ta zacznie się już na dobre.
W premierowym odcinku sprawdzimy, dlaczego Beatlesi grali w Hamburgu, jak dotarli pod dach jednej z największych firm fonograficznych i czym "kupili" uwagę odbiorców.