Żeby ktoś żył, ktoś inny musi umrzeć

Anna Straszewska jest historykiem sztuki i mody. Któregoś dnia przy okazji kolejnej rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego dzwoni do dziennikarki, Beaty Kwiatkowskiej. Jest lato. Podobno w 1944 roku pogoda była taka sama. Do rozmowy telefonicznej wkrada się wzruszenie. Za chwilę Beata usłyszy jedną z najbardziej poruszających historii związanych z PW. W Warszawie przy ulicy Białobrzeskiej 35 lub 37 na Ochocie mieszkają wtedy Janina i Jan Kierzkowscy, dziadkowie Anny. Jest alarm, który oznacza egzekucję. Jednak zanim do niej dojdzie zdarzy się nieszczęśliwy wypadek. Padł strzał. Zamiast mężczyzn żołnierze z SS RONA, zabili Janeczkę, córkę sąsiadów Janiny i Jana Kierzkowskich. Anna żyje z tą historią od lat. Chce poznać tożsamość dziecka, bo z opowieści babci zna tylko imię. Zaczyna się śledztwo, wertowanie archiwalnych notatek i meldunków. Pośród wspomnień babci, pojawia się pytanie, czy pamięć podpowiada dobry scenariusz? Jak żyć ze świadomością, że ktoś umarł, aby urodziła się mama Anny, a potem ona sama?