Beata Kwiatkowska

Helena Norowicz jest znakomitą aktorką teatralną i filmową oraz synonimem energii pomimo wieku. Nie zawsze potrafi usiąść zwyczajnie - jest chyba jedyną damą, która opowiada historię swojego życia w szpagacie. A jest to opowieść szczególna.
Nie wszyscy dostrzegali jej potencjał. Przejście na emeryturę teatralną w wieku 67 lat postrzegała jako przedwczesne. 43 lata w Teatrze Klasycznym i potem Teatrze Studio to stanowczo za mało. Zaakceptowała to i uciekła z miasta na wieś. Nie wiedziała, że czeka ją jeszcze dużo pracy.
Propozycje posypały się po osiemdziesiątce! Wystarczyło jedno zdjęcie wykonane przez Aleksandrę Popławską, aby nasza bohaterka stała się modelką, a potem otworzyły się dla niej także drzwi do kina. Helena jest imieniem pochodzenia greckiego i pochodzi od słowa „hele”, które oznacza blask. Czyżby światła reflektorów były jej pisane?

Zdarza Wam się narzekać na zmęczenie? Zapewne przynajmniej raz dziennie macie ochotę po prostu usiąść i przez chwilę robić wielkie „nic”. A teraz wyobraźcie sobie, że ok. 20 milionów ludzi na świecie odczuwa zmęczenie tak dokuczliwie, że nie są w stanie normalnie funkcjonować.
Jakiś czas temu zadzwonił do nas Słuchacz - pan Marcin. Dzięki jego opowieści dowiedzieliśmy się, że Zespół Przewlekłego Zmęczenia nie jest tylko fanaberią, ale jednostką chorobową. Brak świadomości związanej z ME/CFS (angielski skrót nazwy) powoduje bagatelizowanie choroby. Skrajnie wyczerpani pacjenci są odsyłani z gabinetu do gabinetu bez diagnozy. Tak też było z panią Anią.
Jeszcze pięć lat temu była aktywną fizycznie kobietą, jeździła konno. Niestety pojawiło się osłabienie organizmu, zawroty głowy, ból gardła i obezwładniające poczucie wycieńczenia. Jeździecka pasja i podróże odeszły w zapomnienie, a zachwycające widoki ustąpiły miejsca czterem ścianom ciemnego pokoju. W najgorszych momentach choroby Anna jest w stanie przejść parę kroków. Kiedy jest lepiej przechodzi „leniwe dystanse” kilkudziesięciu metrów, a w najlepszej sytuacji niespiesznie spaceruje.

Każdy z nas pracuje, pracował lub będzie pracował. Ale jak zareagujemy na fakt, że maksymalna liczba godzin, jaką zgodnie z prawem mogą spędzić w pracy mieszkańcy Korei Południowej wynosi 52 godziny: 40 godzin podstawowych i 12 nadgodzin? Daje to średnio 10,5 godziny dziennie. Koreańczycy to jeden z najbardziej zapracowanych narodów na świecie…
A jak jest w USA, Włoszech, Kuwejcie? Co zrobimy, kiedy maszyny zastąpią nas w większości czynności? Czy jeszcze istnieje świat poza pracą? Jeśli tak, to w Kuwejcie, gdzie w niektórych miejscach na jednym stanowisku zatrudnionych jest 20 osób, które przychodzą do pracy tylko po to, żeby w niej być.
W dzisiejszej audycji „Plac na rozdrożu” kilkakrotnie padnie termin „workation”. Oraz „Świat po pracy” - to tytuł filmu dokumentalnego Erika Gandiniego, fascynująca i niepokojąca zarazem wizja przyszłości. Ale dotycząca tak naprawdę nas wszystkich.
Gośćmi Beaty Kwiatkowskiej, obok wspomnianego twórcy, będą również:
- prof. Aleksandra Przegalińska - futorolożka, wicerektorka Akademii Leona Koźmińskiego,
- Mateusza Góra - rzecznik prasowy Docs Against Gravity.

To przestrzeń kulturalno-rekreacyjna zlokalizowana w pobliżu Muzeum Powstania Warszawskiego. W letnim pawilonie Beata Kwiatkowska wraz Agatą Balcerzak z Muzeum Powstania Warszawskiego opowie o tej plenerowej inicjatywie i ciekawym programie zajęć, warsztatów, spotkań literackich i koncertów. Odwiedzi nas Błażej Król, który zapowie dzisiejszy koncert w Pokoju na lato. Opowiemy o praktyce uważności. Pod czułym okiem Anny Matusiak-Wekiery, prawniczki, wykładowczyni, a także nauczycielki technik uważności dowiemy się, jak osadzić się w przestrzeni i nauczyć się być tu i teraz. Zapraszamy na plenerowe spotkanie w Pokoju na lato przy ulicy Towarowej 25, w sąsiedztwie Muzeum Powstania Warszawskiego. Do usłyszenia i zobaczenia, Beata Kwiatkowska.

Czy jak rodzi się dziecko z wadą genetyczną, to wyrastają mu pędy i korzenie?!"- pyta Ola. "Nie jestem rośliną"- kontynuuje. Rośliny nie czują, nie płaczą, nie mają potrzeb seksualnych. Ola jest aktorką, której przyjście na świat znany profesor, genetyk skomentował słowami: to będzie roślinka. Kiedy bohaterka reportażu zaczęła rozumieć więcej, jej mama opowiedziała jej tę historię, o tym jak pewien lekarz zakomunikował jej niepełnosprawność. Te słowa zostały w Oli na zawsze. Myśli o nich bardzo często. Dziś Ola jest aktorką Teatru 21. Jego nazwa ma wiele wspólnego z 21 chromosomem, decydującym o Zespole Downa. W ich spektaklach wartości artystyczne mieszają się z ważnymi problemami społecznymi związanymi z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Cielesność, seksualność, nagość to wątki o których opowiada Ola w spektaklu "Nie jestem rośliną" którego jest główną bohaterką. Aktorka mówi o swoich potrzebach, ale też wygłasza manifest w imieniu swoich kolegów i koleżanek. Oni nie są roślinami, bo rośliny nie myślą o seksie, nie pragną kochać, nie myślą o ślubie. Poetycka opowieść o seksualności i niepełnosprawności w reportażu Beaty Kwiatkowskiej "Ciało nieidealne".

Na tych starych zdjęciach widać mamę i córkę. Irena i Janina wydają się być blisko siebie, a ich więź przypomina zwykłą relację łączącą matkę i dziecko. Na jednej fotografii jest także ojciec i córka (Ignacy i Janka)- w uroczym uścisku. Okazuje się jednak, że te relacje zdominowała tajemnica. Janka, dziś dziennikarka i pisarka nie wiedziała nic o prawdziwej tożsamości swojej matki. Dziesiątki lat po powstaniu tych zdjęć Janka Kaempfer-Louis ma za sobą olbrzymie doświadczenie jako dziennikarka prasowa i telewizyjna w szwajcarskich redakcjach. Wtedy z ogromnej ciekawości zrodziła się jedna z najważniejszych książek jej życia „Adieu Varsowie”. To literackie pytanie o tożsamość, opowieść o rodzinie i niedopowiedzeniu. W książce, jak w sumiennie przeprowadzonym śledztwie, autorka próbuje dotrzeć do prawdy o bohaterce Powstania w Getcie Warszawskim i Powstania Warszawskiego lub włoskiej poetce, własnej matce znanej pod trzema nazwiskami, jako Irena Gelblum, Conti di Mauro i Waniewicz. Skutecznie zacierała ślady, by z bohaterki żydowskiego pochodzenia i współpracowniczki Marka Edelmana stać się poetką i tłumaczką. To także historia Ignacego Waniewicza, ojca autorki, który był uwiedzionym komunizmem dziennikarzem prasowym i telewizyjnym, a całe życie poszukiwał przestrzeni przynależności. Na spotkanie z Janką Kaempfer-Louis w Placu na rozdrożu zaprasza Beata Kwiatkowska.

„Bella Ciao” - jaka historia kryje się za piosenką?
Ta melodia i napisany do niej tekst, przez długi czas uważane były za symbol walki o wolność – śpiewali ją włoscy partyzanci i walczący podczas II wojny światowej.
Kilka lat temu piosenka została utworem promującym serial Netflixa „Dom z papieru”. Choć wszyscy znamy ten utwór, historia jego powstania nie jest oczywista. Dokumentaliści szukają więc prawdy na temat jego narodzin we Włoszech, Czechach, Kurdystanie i Chile.

Świadomość, konfrontacja, czy terapia – jak media używają psychologii, żeby nas wspierać?
Treści psychologiczne są przekazywane za pośrednictwem różnych mediów. Nie tylko tekst jest dobrą i ciekawą formą komunikacji z odbiorcami zainteresowanymi tematyką psychologiczną. Lubimy słuchać także rozmów o pracy nad samopoczuciem, terapeutyczne właściwości mają też filmy. Dlaczego stajemy się czytelnikami, słuchaczami lub widzami? Które medium staje się dla nas najbardziej skuteczne i przyswajalne? Co sprawia, że dokonujemy takiego, a nie innego wyboru czy poświęcimy czas na przeczytanie tekstu w miesięczniku, posłuchanie audycji radiowej, czy obejrzenie filmu. O psychologii w mediach dyskutowaliśmy podczas Festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Dziś w Placu na rozdrożu posłuchamy fragmentów tej debaty.
Beata Kwiatkowska zaprasza na rozmowę z Katarzyną Pruchnicką, autorką audycji Polska na kozetce, Iwoną Zabielską-Stadnik, redaktor naczelną magazynu Newsweek Psychologia, Agnieszką Zwiefką, reżyserką filmową, Joanna Gutral, psycholożką, psychoterapeutką, podcasterką.

W kolejnym odcinku tej nieregularnej audycji muzycznej będzie nam towarzyszyć tajemnica. Milan Kundera, autor „Nieznośnej lekkości bytu”- z której to książki zaczerpnęliśmy tytuł programu- to jeden z najbardziej tajemniczych pisarzy. Nie udzielał wywiadów przez 30 lat, a wszystko czego można się o nim dowiedzieć, jest ukryte w jego twórczości. Idąc w ślad za Kunderą poszukamy niewiadomych i niejednoznacznych interpretacji w piosenkach. Będzie podróż przez dekady. W planie jest odkrywanie niedopowiedzeń w tekstach zespołu Queen, Fugees, czy w utworze Lenny'ego Kravitza. Zajmiemy się backmaskingiem i rozszyfrujemy ukryte w piosenkach przekazy. Nie jest żadną tajemnicą, kto stoi za „Nieznośną lekkością bitu”. Na audycję zaprasza Beata Kwiatkowska.

Kiedyś lekarze powiedzieli Kenowi Smithowi, że nigdy już nie będzie mógł chodzić. Wbrew wszystkiemu, wrócił jednak do zdrowia, ale postanowił zostawić za sobą cywilizację. Od 40 lat mieszka w samotni nad jeziorem Traig w północnej Szkocji, bez prądu i bieżącej wody. Brytyjskie media nie dowierzały i zachwycały się losem Kena. Podobnie Lizzie McKenzie, która przez 7 lat obserwowała Kena, a potem wyreżyserowała o nim film dokumentalny. Pustelnik mógłby zainspirować Seana Penna do wyreżyserowania filmu "Wszystko po życie", w którym student postanawia wyruszyć w samotną podróż po Alasce. W Nonfiction Beata Kwiatkowska porozmawia z Lizzie McKenzie.

Śpiew ptaków, dźwięk odjeżdżającego pociągu, kościelne dzwony - tak brzmi Cegłów. Kiedyś to miasteczko funkcjonowało jako „mazowiecka Częstochowa”. W centrum miasta, w odległości kilkudziesięciu metrów od siebie, stoją dwa kościoły: Mariawitów i Katolików.
Czy dziś, tak jak w dawnych czasach, wierni obu wyznań patrzą na siebie z niechęcią? To pytanie zadawali sobie Pani Zuzanna i Pan Wojciech. Ich drogi skrzyżowały się 40 lat temu. On - mariawita, ona - katoliczka. Czy różne wyznania mogą być przeszkodą dla prawdziwej miłości?
Odpowiedzi na te pytania poszukamy w reportażu Beaty Kwiatkowskiej „05-319 Cegłów. Kochajmy się!”.

Popołudniówka w mieście Kopernika! 

Komiksową serię „Najwybitniejsi naukowcy” wzbogacił zeszyt o najsłynniejszym, polskim astronomie . „Kopernik. Centrum wszechświata” to rysunkowa opowieść o chłopcu, który  zafascynował się spoglądaniem w niebo, zanim jeszcze został wielkim odkrywcą. Komiks powstał z okazji Roku Mikołaja Kopernika. To dobry powód, żeby spotkać się z Państwem w gotyckim mieście astronoma. 

Zapraszamy na popołudniówkę z dziedzińca Ratusza Staromiejskiego w Toruniu. W audycji : Jordi Bayarri, autor komiksu  zabierze opowie o rysunkowym wyobrażeniu Mikołaja Kopernika, Dr Michał Targowski, historyk oraz Jerzy Rafalski, astronom zderzą te wyobrażenia z rzeczywistością i opowiedzą o tym, jak w rzeczywistości mógł wyglądać Mikołaj Kopernik. 
Mamy w świadomości kilka           wizerunków Kopernika. Żaden z tych, które zachowały się do dzisiaj nie pochodzi z czasów kiedy Kopernik żył, skąd więc wiemy, czy ten sportretowany na pomniku jest prawdziwy? 
Toruńskie pierniki dawniej i dziś! Tradycyjny wypiek toruński, wyrabiany jest przez piekarzy od około 700 lat. Jak to możliwe, że pierniki nie znudziły się przez tyle lat. Jak tradycyjny przepis postanowiła zinterpretować Iga Sarzyńska- Komorowska, której pierniki są jak słodkie dzieła sztuki? Joanna Gus opowie o sposobie na zrozumienie przewrotu kopernikańskiego w postaci gier, które prezentowane są na automatach, i eksponowane w różnych galeriach sztuki. Celem projektu „Zasada Kopernikańska” jest przypomnienie nam, że nie stanowimy centrum kosmosu i podkreślenie naszej roli jako strażników planety. 

W bujnym, zielonym lesie w południowej Estonii grupa kobiet zbiera się w tradycyjnej saunie, żeby wspólnie dzielić najgłębsze sekrety, przemyślenia i czerpać z siły swojej wspólnoty. Otoczone dymem i żarem obnażają nie tylko ciała, ale i emocje. Wypędzają z siebie lęki i wstyd, żeby odzyskać siłę i energię do życia. Film portretuje ten intymny rytuał, który odbywa się w ciasnej i ciemnej przestrzeni nasyconej oddechem i parą. "Siostrzeństwo świętej sauny" to film kręcony przez 8 lat, który jest również portretem estońskiej dymnej sauny wpisanej na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO.o filmie Beacie Kwiatkowskiej opowie Anna Hints, reżyserka.

Był zodiakalnym Koziorożcem, chińskim Psem, Jabłonią w horoskopie druidów. Bez niego nie byłoby Wiedźmina, czy nominowanej do Oscara® „Katedry” Tomasza Bagińskiego, według opowiadania Jacka Dukaja.

Z wykształcenia był inżynierem elektrykiem. Po studiach na Politechnice Warszawskiej z "nakazu pracy" trafił do Zakładów Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luxemburg w Warszawie.

Był rok 1982, środek najczarniejszej antyopozycyjnej nocy, i młodzieżowy magazyn z fantastyką miał stanowić wentyl bezpieczeństwa dla władzy i sposób na skanalizowanie nieprzychylnych nastrojów. Na początku Parowski też nie traktował tej przygody zbyt poważnie. Właśnie wyszła jego debiutancka książka, dystopijna "Twarzą ku ziemi", w której autor kamuflował sprzeciw przeciwko komunistom. Parowski skupiał się głównie na tej pracy. W nowym magazynie objął stanowisko redaktora prozy polskiej. I w ten sposób wkroczył na ścieżkę, którą kroczył następnie prawie czterdzieści lat. W 2006 roku na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Łodzi autor otrzymał doktorat humoris causa, czyli nagrodę im. Papcia Chmiela za zasługi dla polskiego komiksu. W 2007 roku, z okazji 25-lecia "Nowej Fantastyki".

Bistro otworzy dziś druhna zastępowa, Beata Kwiatkowska. Po tym, jak Michał Bonarowski zaplanuje nam kulinarnie czas, po pierwszej i tej drugiej kawie, odwiedzi nas gość i jego kulinarna wyobraźnia. To nie będzie śniadanie dietetyczne! Dostosowujemy się do Dnia bez diety. To będzie śniadanie, które sponsoruje literka J. Najlepsze radiowe Bistro odwiedzi Janek Paszkowski. Jest muzykiem z wykształcenia i kucharzem z zamiłowania. Występował w musicalu "Piotruś Pan", użyczył swojego głosu w kilku filmach animowanych. Dał się poznać szerokiej publiczności jako uczestnik pierwszej edycji programu Masterchef i ten, który uczył się od Jamiego Olivera. Dziś posiada trzy restauracje, które dobrze sobie radzą w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości. Poszukamy idealnego śniadania na „j” i od J.

Są jak trójgłowy smok, albo jeden organizm. Łączy je nazwisko, pasja i zdecydowanie coś więcej. Znają je niemal wszyscy na Półwyspie Helskim jako żeglarki, choć z tym sportem wodnym nie mają nic wspólnego, co więcej bywają na plaży w Jastarni od wielkiego dzwonu. Urszula, Dagmara i Patrycja prowadzą przy ulicy Portowej jednosalowe kino Żeglarz czynne tylko w okresie letnim. Żona, córka i wnuczka wcześniejszego właściciela kina, Bogdana Blindowa mówią jednym głosem o pasji, filmowym życiu i liczą, że ich Żeglarz nie zatonie.

Milan Kundera napisał świetną powieść, Agnieszka Holland ją przełożyła na język polski, a Beata Kwiatkowska przeczytała i zainspirowała się nią. Tak powstała audycja Nieznośna lekkość bitu. Skoro Kundera wydał swoją powieść w latach 80-tych, my też zwykle od nich zaczynamy, by potem biec przez epoki aż do współczesności. Tym razem będziemy się koncentrować na polskiej muzyce. Dowiemy się, co jest na muzycznym topie Piotra Stelmacha i Marcina Łukawskiego. Odwiedzi nas zajmująca się dźwiękami z przeszłości i archeologią dźwiękową dr Marta Michalska. Porozmawiamy o tym, jak brzmiała Warszawa w XIX i XX wieku oraz jak można sobie wyobrazić fonosferę pierwszomajową z przeszłości. W drugiej godzinie Nieznośnej lekkości bitu zagra dla nas Zuzanna Wrońska. Umysł kreatywny, kompozytorka, autorka tekstów, wokalistka, połowa duetu Ballady i romanse i siostra Basi Wrońskiej idzie własną muzyczną drogą. Zuza jest autorką muzyki do filmów Silent Twins i Córki Dancingu. Specjalnie dla słuchaczy Radia 357 przygotowała kilka muzycznych niespodzianek. Zapraszamy na Nieznośną lekkość bitu.

"Gotować" będzie miłośniczka i propagatorka tego nurtu w kulinariach, Jagna Niedzielska. Wychowała się w domu, w którym ograniczano marnowanie żywności do minimum – starannie planowano zakupy, korzystano z domowych zapasów i przetworów, kompostowano odpadki. Te umiejętności przydały się jej, gdy otworzyła własne bistro, a dziś prowadzi liczne warsztaty, promujące ideę niemarnowania żywności.
Jak przygotować śniadanie, aby na talerzu nie został ani okruszek? Do czego można wykorzystać liście rzodkiewek i niewykorzystane części pora? Jak planować, aby nie marnować?

O śniadaniu bez reszty Jagna Niedzielska opowie Beacie Kwiatkowskiej. Wcześniej do Bistro wpadnie Michał Bonarowski, który zapełni nasz kalendarz wydarzeniami kulinarnymi.

Dziś zapraszam do najlepszego radiowego Bistro. Nie ma tak dobrych knajpek otwartych tak wcześnie! Adres: najlepszy radiowy oczywiście Radio 357. Dziś gotujemy z Magdalena Tomaszewska-Bolałek po 9:00 i z Michałem Bonarowskim od 8:00. Co w menu? Wspomnienie z Izraela.

Brzmi znajomo, ale tytuł tej audycji nie jest tym, czym się wydaje! Beata Kwiatkowska, od czasu do czasu zaprasza, na inspirowaną książką Milana Kundery podróż przez rytmiczne dźwięki, pod tytułem „Nieznośna lekkość bitu”. Tym razem nadszedł czas na wywołanie wiosny poprzez „Nieznośną lekkość rozkwitu”. W końcu nazwisko zobowiązuje. W Wielką Sobotę posłuchamy roślin, sampli stworzonych przez kwiaty i brzmienia lasu. Będzie eksperymentalnie, ale też klasycznie bo idąc w ślad za filharmoniami w Barcelonie i Londynie, zagramy dla roślin. W programie: Maanam, Niemen, Björk, Radiohead, Steve Wonder. Posłuchamy też wyboru muzycznego biologa i popularyzatora przyrody Davida Attenborough, a w jednej piosence usłyszymy lektorski komentarz przyrodniczy Krystyny Czubówny. To nie koniec roślinnych atrakcji. Autorka audycji poprosiła też Piotra Stelmacha, słynnego ambasadora zielonego Żoliborza, duet ukrywający się pod pseudonimem Kwiatostan lub Kwiat Jabłoni oraz pielęgnującego Wiszące ogrody Bartka Gila o ich rekomendacje muzyczno-przyrodnicze.

Synestetycy twierdzą, ze niektóre dźwięki mogą mieć kolor. Dwie godziny od 21:00 do 23:00 upłyną w zielonych tonacjach.
Na Nieznośną lekkość rozkwitu zaprasza Beata Kwiatkowska.

Była styczniowa sobota, 2017 r. Wadowiczanie akurat upamiętniali 70. rocznicę śmierci Mieczysława Wądolnego, żołnierza niezłomnego, który zginął tutaj w 1947 roku. Wśród władz miasta i społeczności lokalnej, znalazł się emeryt, który opowiadał o swojej niepodległościowej działalności. Były pracownik huty i miejscowego kina a także przewodnik miejski jest też miłośnikiem historii. Doskonale zna lokalne podziemie niepodległościowe, bez zawahania wymienia nazwiska żołnierzy wyklętych. Opowiada anegdoty z niemal filmową narracją. Bierze udział w oficjalnych regionalnych uroczystościach. I nagle niemal trzy lata temu w jego życiu następuje drastyczny zwrot akcji. Czy człowiek, który w świadomości mieszkańców Wadowic pozostał jako bohater, może być zwykłym złodziejem. Czy oprócz okradania GS-ów i listonoszy mógł skraść komuś życiorys i przywłaszczyć go sobie? Odpowiedź poznamy po wysłuchaniu reportażu Beaty Kwiatkowskiej : Podwójnie wyklęty.

Jej początek jest uchwycony na czarno-białych fotografiach znalezionych w skrzyniach. Niby zwykli ludzie, w normalnym miejscu, ale tajemnica czyni tę opowieść niezwykłą i filmową zarazem. Zwrotem akcji było proste pytanie zadane w siedzibie Radia 357: czy na jednym ze zdjęć może być Zbigniew Cybulski? Czy to może być plan zdjęciowy. Tak oto z Żoliborza przeniesiemy się do Rzeszowa, a nawet Międzyzdrojów.

Trzyminutowy materiał, który postał na rok przed wojną, książka i 70-minutuwy film dokumentalny wywołują w nas tę samą refleksję: najgorsze co możemy zrobić dla pamięci to zapomnieć. Glenn Kurtz znalazł w domu swoich rodziców na Florydzie trzyminutowy film z ich rodzinnej wioski – Nasielska, nakręcony w 1938 roku. Bianca Stiger te trzy minuty zmieniła w medytację nad społecznością, której już nie ma. Przeprowadza śledztwo nad postaciami występującymi w filmie, bo to być może jedyny zachowany ślad ich istnienia z czasów, kiedy mogli żyć w spokoju. Jak długo oglądamy i analizujemy te trzy minuty, tak długo historia społeczności Żydów z Nasielska może trwać.

"Zaczęłam dzielić książki na dzienne i nocne. Naprawdę istnieją książki na dzień i noc?"- pisał Milan Kundera w "Nieznośnej lekkości bytu". Plan muzycznej godziny z bitem w tle, ułożył także autor książki. Czy istnieją piosenki odpowiednie na dzień i noc? To pytanie zada Beata Kwiatkowska, która wyselekcjonowała utwory ze słowami kluczowymi: day/night, ale nie tylko. O fabularnych snach zaśpiewa "Brodka". Pewien dzień przywoła siostrzany duet "CocoRosie". O przecięciu mroku i jasności opowie też Kae Tempest. Będzie podróż przez muzyczne światy. Do Usłyszenia. Na Nieznośną lekkość bitu zaprasza Beata Kwiatkowska.

To nie jest zwykłe miejsce… To przestrzeń podobna do „porodówki”.
Przestrzeń pozbawiona mam, a wypełniona ciociami.
To one śpiewają pierwsze kołysanki, czytają książki… A co najważniejsze przytulają.
Interwencyjny Ośrodek Preadopcyjny jest jedynym w województwie mazowieckim ośrodkiem interwencyjnym, przyjmującym noworodki i niemowlęta w nagłych sytuacjach kryzysowych, pozbawionych czasowo lub trwale opieki rodziców.
Na jednej ze ścian ośrodka jest duże zdjęcie dziewczynki. Pani Gosia zerka na nie poruszając się po ośrodku. Jest opiekunką. Zajmuje się między innymi tuleniem dziesiątek dzieci…
Reportaż Beaty Kwiatkowskiej.

„Titanic” Jamesa Camerona wrócił na ekrany. W Nonfiction opowiemy o tym ile historia opowiedziana przez reżysera ma w sobie prawdy. W Stanach Zjednoczonych film był wyświetlany w kinach przez dwieście osiemdziesiąt jeden dni (najdłużej w historii) – od 19 grudnia 1997 roku do 25 września 1998 roku. Szkic nagiej Rose jest autorstwa Jamesa Camerona. A Titanic miał być zrekonstruowany… w Polsce.

W myśl zasady: jedyną stałą w życiu jest zmienność, posłuchamy jak czas odmienił artystyczny charakter twórców. Zaczniemy od lat 80-tych. Skoro tytuł audycji powstał po lekturze „Nieznośnej lekkości bytu” Milana Kundery, a powieść ukazała się, kiedy na szczytach list przebojów królował Prince, to jego muzyczna obecność jest uzasadniona. Będzie nam towarzyszył bit, który do życia powołał James Blake i Kutiman. Na „Nieznośną lekkość bitu” zaprasza Beata Kwiatkowska.

Lata 20. Filmy nieme zaczęły ustępować tym dźwiękowym. Na trwającą dekady ewolucję, która odmieniła oblicze kina, złożyły się szereg wynalazków technologicznych, ekspansja Hollywood i interesy rosnących w siły wytwórni. Kino dźwiękowe wymusiło nie tylko zmianę filmowego języka, ale również kształt samych kin oraz ówczesne zachowanie gwiazd. Wielu znanych aktorów nie potrafiło odnaleźć się w nowej rzeczywistości. O tej rzeczywistości opowiada film "Babilon" Damiena Chazelle’a. Babilon". Epopeja rozgrywająca się w Los Angeles lat 20. XX wieku. W rolach głównych występuję: Brad Pitt, Margot Robbie i Diego Calva. A u boku Brada Pita Karolina Szymczak, w roli Olgi Putti. Choć aktorka nie zdradza tożsamości osoby, która zainspirowała reżysera do stworzenia jej postaci, my wiemy że węgierska gwiazda kina niemego istniała. Kim była Lia de Putti? Czy Damien Chazelle inspirował się innymi prawdziwymi gwiazdami kina, by stworzyć filmową fabrykę marzeń? O tym w najbliższym Nonfiction.

Jak wyglądało śniadanie w Polsce w XVII i XVIII wieku? W Bistro zaczynamy dzień od deserowej piany z kawy według przepisu z 1795 roku. Zamiast kawy z mlekiem migdałowym, mamy dla Was polewkę migdałową. Czy to prawda, że w przeszłości wszyscy (także dzieci) pałaszowali o poranku polewkę piwną? Czy sangwinik i melancholik mogli jeść to samo? Czy to możliwe, że kuchnia polska wieki temu przypominała tę azjatycką? O kuchni z przeszłość, rekonstrukcji dawnych smaków, dietach sprzed wieków opowiedzą : Joanna Jaroć i Norbert Sokołowski z Muzeum Króla Jana III w Wilanowie. Zaczniemy jednak od współczesnej tradycji, czyli wydarzeń kulinarnych, które w kalendarzu zapisał Michał Bonarowski. Na Bistro zaprasza Beata Kwiatkowska.

Pełnometrażowy debiut Damiana Kocura zdobył wiele nagród na festiwalach na całym świecie. Sukces filmu rozpoczął się na weneckim Lido, gdzie film zyskał wyróżnienie... a reżyser uścisk Cate Blanchett. Autorka Nonfiction potwierdza, statuetka lwa jest ciężka i okupiona równie ciężką pracą. Kiedy Tomasz Kolankiewicz, dyrektor artystyczny Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni przywitał filmową ekipę chlebem i solą- wszyscy byli już pewni, że film zasługuje na dobre przyjęcie także w Polsce. Ale czy "Chleb i sól" pokazuje prawdziwe polskie małomiasteczkowe życie na blokowisku? Oto znani i lubiani Tymoteusz i Jacek Bies (zachowali prawdziwe tożsamości w filmie) młodzi pianiści spotykają się w rodzinnej miejscowości. Tymek, zwycięzca Konkursu im. Karola Szymanowskiego i uczestnik Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina wydaje się być sobą w filmie...ale czy jest? To wynik metody reżysera, który "Chleb i sól" stworzył na podstawie wydarzenia sprzed kilku lat, które w lokalnych gazetach w Ełku opisywane było jako "bitwa pod kebabem".

Czyli o filmowej, reportażowej i teatralnej uroczystości. Był rok 1998, kiedy na ekranach pojawił się „Festen” Thomasa Vinterberga. Reżyser przyznał, że zrobił swój film o 60. urodzinach nestora rodu, podczas których zostaje ujawniona rodzinna tajemnica, inspirując się rozmową, którą usłyszał w duńskim radiu. W 2002 roku w radiu pojawia się audio reportaż „After The celebration”. Duńska reporterka, Lisbeth Jessen spędziła prawie dwa lata na poszukiwaniu prawdziwego bohatera. Historia urodzin inspiruje twórców na całym świecie. Pamiętamy spektakl Grzegorza Jarzyny „Uroczystość”. To też ta sama opowieść o słynnych urodzinach.

„Biały Miś” to popularna piosenka, która podbiła sceny weselne i dyskotekowe w latach 90-tych. Niezależnie od tego, w jakim tempie ją wykonywano i czy śpiewano wersję jedno czy dwuzwrotkową - wszyscy wiemy, że miś był dla dziewczyny.
Ale czy wiemy, kto był autorem piosenki, której „drugie życie” podarował Tymon Tymański, twórca muzyki do filmu „Wesele” Wojtka Smarzowskiego? Siedem lat trwała w sądzie rozprawa o ustalenie praw autorskich do utworu. Potencjalnych autorów było trzech. Czy jedyne na czym mogło im zależeć to czekające tantiemy? A może między słowami utworu kryje się jakaś romantyczna historia? Mieszkańcy Pisza traktują „Białego misia”, jako regionalną „maskotkę” i zgodnie powtarzają wersję, że piosenkę stworzył dla swojej żony Marii Mirosław Górski. A jeśli zdanie sądu jest inne - czy wyrok może przekreślić trwające lata Love Story?

Andres ma 90 lat i chętnie pozuje do zdjęć, a na Instagramie jest znany jako "The spanish king". Helena całe życie była aktorką teatralną, w wieku 80 lat została modelką. Saul ma 97 lat i 7 lat temu zaczął grać na perkusji. Urszula jest współwłaścicielką kina w Jastarni, a widzowie znają ją jako Babinex. To, co łączy bohaterów Nonfiction to hasło: wiek nie jest ograniczeniem. Niektórzy z nich mają swoje wcielenie w sieci. Termin „Influencer” kojarzony jest najczęściej z młodym pokoleniem, generacją wychowaną w świecie nowych technologii. Ten obraz zaczyna powoli ulegać zmianie, bo coraz większą popularnością w sieci cieszą się osoby dojrzałe. Na naszych oczach rodzi się nowe zjawisko, nowa kategoria influencerów: granfluencerzy. Są to osoby z pokolenia silver 60+, które chętnie udzielają się w mediach społecznościowych, a ich profile są obserwowane przez dziesiątki tysięcy osób. Seniorzy udowadniają, że w każdym wieku można zaistnieć w Internecie. W Nonfiction opowiemy o reportażu wideo „Granfluencerzy: kiedy babcia zarabia na Instagramie”, reportażu audio: W rytmie Saula a towarzyszyć nam będzie muzyka stworzona przez bohaterkę filmu dokumentalnego: "Babcia lo-fi" o 70-latce z Islandii, która na emeryturze nagrała 59 albumów, na których znalazło się ponad 600 piosenek.

W trzecim odcinku Nieznośnej lekkości bitu pojawią się akcenty z muzycznej przeszłości, bo zwykle nawiązujemy do lat powstania „Nieznośnej lekkości bytu” Milana Kundery. Czy będzie lekko? Tego nie mogę zapewnić. Z pewnością ta audycja upłynie pod znakiem Davida Bowie. A skoro Ziggy Stardust, to także gość, dla którego artysta jest inspiracją. Matylda Damięcka wybierze kilka utworów, ale przede wszystkim opowie o swoim artystycznym wcieleniu rysunkowym. Znamy ją jako aktorkę, wokalistkę i autorkę tekstów, od kilku lat przedstawia świat w kreskach, a nam zadaje logiczną zagadkę, jak go interpretować. Skoro jej profil na Instagramie nazwała: thegirlwhofellonearth, to chyba możemy być pewni, że Bowie naznaczył jej drogę artystyczną. O kręceniu teledysków za pizzę, matematyce w muzyce, utworach-nowotworach i nowym muzycznym wcieleniu Matylda/Łukasiewicz opowie w Radiu 357.

Żyjemy w czasach, kiedy śnieg jest ewenementem, a upały bywają anomalią pogodową. Klimatyczny chaos zawdzięczamy sami sobie, więc nasze narzekanie spod znaku: zima zaskoczyła drogowców jest nieuzasadnione, ale wciąż zapominamy o swoich przewinieniach. Jak możemy to zmienić i choć trochę się zaangażować?
A gdyby tak przekonał nas do tego Darren Aronofsky, Leonardo DiCaprio, czy David Attenborough? Może potrzebujemy historii ekologicznych, które będzie się oglądać lub słuchać jak thrillera? Od tego mamy filmowców i twórców podcastów? W tym odcinku Nonfiction zagramy w ciepło- zimno.
Zaczniemy od 30 stopni Celsjusza i Brazylii, gdzie Alex Pritz zrealizował swój film dokumentalny pod tytułem "Terytorium". Dziś trwają protesty brazylijskich zwolenników byłego prezydenta, Bolsonaro, a reżyser walczy nie tylko o Amazonię, ale także o Oscara. Oglądając film, dowiemy się w jakim stopniu, rządy Bolsonaro wpłynęły na dewastację Amazonii.
Pasjonujący dokumentalny thriller przenosi nas do serca brazylijskiej Amazonii, gdzie reżyser przez trzy lata towarzyszy plemieniu Uru-eu-wau-wau w walce o ziemię i przetrwanie. W latach 80. XX wieku żyło ich tysiące, dziś pozostało niespełna 200 osób. Jednym z producentów filmu jest Darren Aronofsky (reż. „Czarny łabędź”, „Requiem dla snu”). Ekolodzy i Aktywiści walczą o przetrwanie Amazonii, a Leonardo DiCaprio walczy z Bolsonaro. Od lat wiadomo, że panowie toczą twitterową wojnę. Zaangażowany w działalność proekologiczną Leo, protestował przeciwko druzgocącej lasy dziewicze polityce byłego prezydenta. Sam aktor często mówił: moim zawodem jest udawanie, wy możecie mówić prawdę. DiCaprio od lat prowadzi fundację i inwestuje pieniądze w eko-aktywizm, produkcję sztucznego mięsa i tworzenie ekologicznych dokumentów. Leo poleca również podcasty. Jego ulubionym jest Seedcast, prowadzony przez Nię Tero.
W drugiej części Nonfiction opowiemy o krainie zimna. Na platformę BBC wrócił znany serial dokumentalny : Mroźna planeta. W 2011 roku w wyjątkowy sposób umożliwiał on widzom na całym świecie zapoznanie się z życiem na biegunach. Teraz, 11 lat później, nowa odsłona serii prezentowana przez Sir Davida Attenborough - idzie dalej i bada też życie poza obszarem polarnym. „Mroźna planeta II” śledzi dramaty dzikich zwierząt rozgrywające się we wszystkich najzimniejszych regionach świata: wśród górskich szczytów, na zamarzniętych pustyniach, w zasypanych śniegiem lasach i skutych lodem oceanach. Podpowiemy także, których podcastów Sir Davida Attenborough warto posłuchać.

Kiedy Milan Kundera opublikował powieść "Nieznośna lekkość bytu", w radiu słuchano muzyki Kate Bush, czy Tiny Turner. Drugi odcinek Nieznośnej lekkości bitu rozpoczniemy od kroku wstecz do lat 80., ale będziemy podróżować przez gatunki, style i różne rodzaje rytmu i bitu. Dziś towarzyszyć nam będzie hasło: covery. Posłuchamy różnych interpretacji i wersji utworów.

Nakręcone w 1996 roku „Fargo” braci Coen zaczyna się od informacji: „Film ukazuje autentyczne wydarzenia, które miały miejsce w stanie Minnesota w 1987 r. Na prośbę ocalałych uczestników zdarzeń zmieniono imiona i nazwiska. Z szacunku dla zmarłych przedstawiono całą resztę bez zmian”. Coenowie opowiadają w "Fargo" historię, która zdarzyła się w końcówce lat 80-tych. W tym czasie świat obiegła historia o poćwiartowanej przez męża amerykance duńskiego pochodzenia. Czy przypadek mógł sprawić, że w podobny sposób ginie bohaterka "Fargo? Potem, w filmie obserwujemy historię Jerryego (William H. Macy), to drobny sprzedawca samochodów z Minnesoty, który popada w kłopoty finansowe. Ma jednak plan. Zamierza wynająć dwóch zbirów, by porwali jego żonę i zażądali od jego bogatego teścia dużego okupu. Wszystko ma przebiec gładko i łatwo, nikt nie ucierpi. Jednak z czasem sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli i zaczynają ginąć ludzie. Po ponad 1,5 godziny dowiemy się, że bracia Coen nieco z nas zadrwili. Napisy końcowe zawierają informację, że podobieństwo ludzi i zdarzeń jest przypadkowe. Podobnie będzie po obejrzeniu serialu, który powstał na podstawie filmu.

Jednak, jak głosi przekazywana z ust do ust plotka, w 2001 roku, pięć lat po premierze "Fargo", na amerykańskiej prowincji w stanie Minnesota zjawiła się tajemnicza Japonka, szukająca... ukrytej pod śniegiem walizki pełnej pieniędzy. Kopanie w śniegu zakończyło się dla Takako Konishi tragicznie. Japonkę znaleziono zamarzniętą w pobliżu jezior Detroit w stanie Minnesota, tuż za granicami Fargo w Północnej Dakocie. Miejsce to jest z pewnością znane fanom Fargo, bowiem w filmie braci Coen właśnie tam jeden z bohaterów chowa pod śniegiem walizkę pełną pieniędzy. Według policjanta Jesse Helmanna, który spotkał kobietę, gdy przybyła do Minnesoty, Konishi powtarzała jedno słowo: „Fargo”. Historia Takako stała się legendą, tak bardzo, że David Zellner nakręcił film zatytułowany "Kumiko, poszukiwaczka skarbów". Ale sprawa Takako pozostawała niewyjaśniona. Zmieniło się to, gdy do prawdy próbował dotrzeć dziennikarz i reżyser Paul Berczeller. Finał tej historii pokazał w filmie dokumentalnym "This is true story", a historia zabójstwa amerykanki duńskiego pochodzenia to temat wielu podcastów audio. O podcastach, tekstach, filmach podejmujących temat "Fargo" opowie Marcin Krasnowolski.

Z ulicy Wytrwałych w Bytomiu trafili prosto do serc widzów za sprawą filmu dokumentalnego Łukasza Kowalskiego. Pracownicy największego w Europie Lombardu walczą o wznowienie działalności. Jola i Wiesław, para sześćdziesięciolatków ze Śląska, wraz z trójką pomocników (Agnieszka, Sandra, Tomek), jeszcze do niedawna prowadzili w Bytomiu Lombard, w którym można było kupić niemal wszystko: od igły po helikopter. Miejsce niezwykłe, nie tylko za sprawą dziesiątek tysięcy najróżniejszych przedmiotów - często tak dziwnych jak „ząb mamuta” - ale przede wszystkim ze względu na jego pomocowy charakter. Lombard przy ulicy Wytrwałych bardziej przypominał centrum wsparcia lub dzielnicową świetlicę, w której schronienie znajdowali ludzie ubodzy, wykluczeni społecznie. Można tu było przynieść niemal wszystko i zawsze dostać parę złotych, które pomogły przeżyć do pierwszego. Beata Kwiatkowska rozmawia z reżyserem filmu dokumentalnego "Lombard" oraz z jego bohaterami.

Nie taka cicha noc to podróż poprzez gatunki i tradycje muzyczne. Świąteczny wątek gwarantowany, ale nie będzie podjęty wprost. Jeśli Betlejem to w Polsce, jeśli Józef, to James Joseph Brown, jeśli „Silent night” to w wykonaniu Sinéad O’Connor. O magię świąt zadbają: Björk, Steve Wonder i między innymi Brittany Howard.

"Pianoforte" to trzymająca w napięciu opowieść o wchodzących w dorosłość uczestnikach i uczestniczkach legendarnego Konkursu Pianistycznego. Do pierwszego etapu ostatniej edycji w 2021 roku przeszło 87 wybitnych muzyków, po kilkunastu dniach w finale znalazło się miejsce tylko dla najlepszej dwunastki. Bohaterami filmu są młodzi ludzie pochodzący ze wszystkich stron świata. Łączy ich jedno - od dzieciństwa poświęcili się bez reszty grze na fortepianie... ale nie tylko. Ich zmagania to prawdziwy emocjonalny rollercoaster. Wchodzą w dorosłość i równocześnie muszą nauczyć się znosić ogromną presję związaną z rywalizacją. Pierwszy raz w historii ekipie filmowej udało się zajrzeć w takim stopniu za kulisy Filharmonii Narodowej, żeby pokazać panującą tam atmosferę konkursowej presji. Jakub Piątek towarzyszy także bohaterom i bohaterkom w codziennym życiu, prezentując wielowymiarowy obraz utalentowanych ludzi o niezwykłych osobowościach. Zdjęcia do filmu odbywały się m.in. w Chinach, Rosji i Włoszech, a rezultat po raz pierwszy zobaczą widzowie Festiwalu Sundance, podczas którego film będzie miał premierę. Beata Kwiatkowska zabierze nas do sal koncertowych, w których grali uczestnicy Konkursu Chopinowskiego, a Kuba Piątek kręcił swój film.

Ma już ponad sto lat, a wszyscy turyści nadal chętnie się do niego przytulają i fotografują. Nie każdy zna jego historię. To będzie prawie bajka o białym misiu z Zakopanego. Kiedy w 1922 r. fotograf Henryk Schabenbeck zamówił u kuśnierza pierwszy kostium niedźwiedzia polarnego uszyty z owczych skór, nikt nie był w stanie przewidzieć, że zapisze się w historii, a miś będzie pamiątką w tysiącach albumów fotograficznych. Fenomen niedźwiedzia z Krupówek dokumentują Aleksandra Karkowska i Barbara Caillot, które rozpoczęły projekt „Foto z misiem”. Zebrane archiwalia może uzupełnić każdy, kto ma pamiątkowe zdjęcie z misiem.

Beata Kwiatkowska o sztuce zwanej naiwną, czyli o wystawie w Muzeum Etnograficznym w Warszawie

Ten odcinek Nonfiction odkryje prawdę o słynnym autobiograficznym filmie Stevena Spielberga. 40 lat temu powstała jedna z najbardziej osobistych opowieści o rozstaniu i rozbitej rodzinie, której bohaterem był kosmita. W 1982 świat dowiedział się o „E.T”. Jego produkcja była owiana tajemnicą – reżyser do samego końca zwodził dziennikarzy, zakazał wejścia na plan mediom, a osoby zaangażowane w projekt miały restrykcyjne kontrakty zabraniające ujawniania jakichkolwiek informacji. Pokaz filmu na festiwalu w Cannes był zaskoczeniem, ale został przyjęty niezwykle entuzjastycznie, także przez krytyków. Rex Reed, słynący z kąśliwych recenzji, napisał: Spielberg pokazał wszystkim Godardom, Antonionim i Fassbinderom, którzy zdążyli znudzić wszystkich do stanu katatonii, jak robi się kino. Prawdziwą historię o E.T opowiada dokument "Jak E.T. podbił kina i serca” oraz znakomity podcast "Spoiler master" autorstwa Michała Oleszczyka.

Dziś w Nonfiction dwa tematy. Po pierwsze: Elekt reportażu audio. Jak funkcjonuje reportaż w świadomości słuchaczy po emisji? Czy zapada w pamięci i porusza? Jeśli tak się dzieje, zdarza się że słuchacze reagują. Po emisji reportażu o pani Lubie w Radiu 357 rozdzwoniły się telefony. Wielu słuchaczy chciało wpłacić pieniądze na agregat prądotwórczy. Za to po premierze reportażu o Beacie-pani sprzątającej, słuchaczka zdecydowała się wpłacić pieniądze na podróż bohaterki do rodzinnego domu. Dzięki niej Beata może spędzić święta w domu.

W Nonfiction opowiemy tez o trwającym festiwalu Watch Docs. Prawa Człowieka w filmie.

Kiedy Milan Kundera opublikował powieść "Nieznośna lekkość bytu", na pierwszych miejscach list przebojów na świecie królował Prince, Michael Jackson i odwieczne pytanie: "What's love got to do with it" Tiny Turner. Ten niedzielny wieczór nie będzie oparty wyłącznie na muzycznej podróży do 1984 roku. Z pewnością będziemy szukać dobrego bitu.
Na Nieznośną lekkość bitu zaprasza Beata Kwiatkowska.

Mop, odkurzacz i rękawiczki to ich codzienne atrybuty. Do tego można dodać zapach detergentów i specyficzny strój. Jedni uważają, że praca sprzątaczki odziera ich z godności, inni że to całkiem dochodowe zajęcie, które i tak towarzyszy kobietom w ich domach. Jeszcze inni na słowo sprzątaczka reagują alergicznie i wolą zamiennik pani sprzątającej. Nie wszyscy mają wybór. Beata nigdy nie pracowała. Żyła na ulicy. Dziś sprząta bloki innych. Praca pozwoliła jej wyjść na prostą i dzięki niej wkrótce odbierze klucze do własnego mieszkania. Co czuje kobieta doświadczona przez los, sprzątająca domy innych, a sama pozbawiona własnego kąta?

Ma już 46 lat i wciąż jest legendą. W 2006 roku stał się filmowym dziedzictwem Ameryki. Mit Rockiy'ego jest wciąż żywy i ciagle nokautuje inne próby bokserskich opowieści. Trzy Oscary na dziesięć nominacji – tak film „Rocky” bank w 1977 roku. Obraz opowiadający o włoskim bokserze został wówczas wybrany najlepszą produkcją, dzięki czemu Sylvester Stallone dotarł na sam hollywoodzki szczyt. Artysta stworzył scenariusz do Rocky’ego w trzy dni, ale bardzo długo borykał się z jego sprzedażą. Mało kto jednak wie, że Stallone wcale nie wymyślił tej historii sam, a jego inspirację stanowiła postać Chucka Wepnera, "prawdziwego Rocky'ego", którego żywot mógłby zostać spisany na stronach nie jednej powieści. Chuck Wepner to były amerykański bokser, który stawiał swe pierwsze pięściarskie kroki w New Jersey.

Śpiewały o nim zespoły: Apteka, Transmisja, czy Vavamuffin. Ma także swoje literackie alter ego. Był częścią kryminalnego półświatka Warszawy, sprytnym złodziejem, którym fascynowali się mieszkańcy miasta stołecznego, także Leopold Tyrmand. Jerzy Paramonow będzie bohaterem dzisiejszego odcinka Nonfiction. Dla władzy w latach 50. Paramonow był krwawym mordercą milicjantów i złodziejem bez skrupułów. Stał się legendą. Można powiedzieć, ze miał naturę kleptomana. Kradł od zawsze. Jako 14-latek został aresztowany w marynarce, którą zdarł z jakiegoś mężczyzny. Zgubiło go pół litra wódki i czekoladki dla panny Władzi. Dokładnie dziś mija 67 lat od czasu, kiedy Paramonow usłyszał wyrok: kara śmierci.

Kiedyś był szefem kuchni brytyjskich i wrocławskich restauracji. Bywało, że twardą ręką kierował zespołem gotującym w znanych lokalach i hotelach. Prowadził kilkusetosobową grupę zainteresowanych kulinariami artystów i szefów kuchni, a także kucharzy amatorów tworzących kolektyw Food Think Tank. Dziś zamiast dowodzenia zespołem, skupia się w swoim bistro i kawiarni, na rozmowie. Co więcej, zwrócił się ku rzemiosłu i wskrzesił zapomniany zawód ostrzyciela noży.
Tomek Hartman gotuje od dziecka. Już jako nastolatek wszedł do branży gastronomicznej kuchennymi drzwiami. Do tej pory najlepiej czuje się przy stole lub w kuchni. Tak, jak w życiu zmieniają nam się przyzwyczajenia smakowe, tak u Tomka zmieniały się priorytety.
„Życie od kuchni” - reportaż Beaty Kwiatkowskiej z cyklu Taśma profesjonalna.

To połączenie książki historycznej i kucharskiej przedstawi Beata Kwiatkowska.

O prawdziwej historii, która kryje się za filmem fabularnym pod tym samym tytułem. Nowy film w reżyserii Agnieszki Smoczyńskiej, opowiada historię June i Jennifer Gibbons – bliźniaczek, które połączyła niesamowita więź. Któregoś dnia siostry zamilkły dla świata zewnętrznego i zaczęto je nazywać „cichymi bliźniaczkami”. Ich milczenie było protestem przeciwko rasizmowi , którego doświadczały jako dzieci. Film Agnieszki Smoczyńskiej nie jest jedyną produkcją, w której opowiedziano historię sióstr. Jest kilka filmów dokumentalnych, reportaż książkowy Marjorie Wallace, a nawet opera. Głośną historię milczących bliźniaczek opowie w Nonfiction Beata Kwiatkowska.

Dziś opowiem o poszukiwaniu ciągu dalszego historii dzięki fragmentom zdjęć i filmów na przykładzie dokumentu „Trzy minuty zawieszone w czasie”. Glenn Kurtz znalazł w domu swoich rodziców na Florydzie trzyminutowy film z ich rodzinnej wioski – Nasielska, nakręcony w 1938 roku. Bianca Stiger te trzy minuty zmieniła w medytację nad społecznością, której już nie ma. Przeprowadza śledztwo nad postaciami występującymi w filmie, bo to być może jedyny zachowany ślad ich istnienia z czasów, kiedy mogli żyć w spokoju.

Eko-rewolucję w branży filmowej rozpoczął Sam Mendes. Najpierw była, co prawda powiewająca na wietrze foliówka w filmie „American Beauty, jednak 10 lat później pojawiła się myśl, by zrobić najprawdopodobniej pierwszy w historii ekologiczny film. W 2009 roku ten sam reżyser stworzył film "Para na życie". Zielone filmowanie to prowadzenie zrównoważonej produkcji filmowej i telewizyjnej w sposób możliwie, jak najbardziej przyjazny dla środowiska, m.in. poprzez oszczędne i efektywne wykorzystanie zasobów naturalnych, surowców i materiałów oraz ograniczanie generowania odpadów na każdym etapie procesu produkcji i postprodukcji. Ta strategia nie jest obca polskim filmowcom. Podczas tegorocznego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni wręczono nagrody „klimatyczny film” dla najbardziej ekologicznej produkcji filmowej. Wybrano dwa tytuły: "Matecznik" reż. Grzegorz Mołda i "Alkibiades" reż. Robert Kwilman. O green filmingu Beata Kwiatkowska porozmawia z: Alex Leszczyńską, promotorką zrównoważonej produkcji, Grupa Film Dla Klimatu; Izą Igel, producentką filmu „Matecznik” oraz Staszkiem Zaborowskim, producentem filmowym.

Film dokumentalny o Lady Di.

Nastoletnia Ewa jest Ormianką. Ma długie, ciemne włosy i duże oczy, które skierowane są prosto w obiektyw aparatu. To zdjęcie zrobił dziewczynie Tomasz Kaczor. Ewa jest otulona "koroną" dłoni. Ręce należą do jej rodziców i brata. Oplatają ją, jakby chciały przed czymś ochronić. Zanim powstała ta fotografia wyróżniona podczas prestiżowego konkursu World Press Photo w kategorii portret, Ewa "spała" dłużej niż trwa zwykły sen. "Zasnęła" w Szwecji, skąd jej rodzina musiała się przenieść do Polski. Powodem zapadnięcia w stan, w którym tkwiła Ewa i inne dzieci uchodźców był list z informacją o deportacji. Te kilka słów oznaczały niekończącą się wędrówkę, a ta z kolei brak poczucia bezpieczeństwa.

W kinach można oglądać film dokumentalny „Simona” w reżyserii Natalii Korynckiej- Gruz. Opowieść o Simonie Kossak, z tych Kossaków rozczula i satysfakcjonuje nie tylko miłośników zwierząt. Paradoksalnie córka myśliwego od zawsze kochała zwierzęta i stała się obrończynią Puszczy Białowieskiej. Opiekunka Koraska, Hepuni, Pepsi i Koli czyli kruka, dzika, łosi. Mama rysia Agatki. O Simonie opowie reżyserka filmu.

Skoro o zwierzętach mowa, opowiemy o innych filmowych aktorach z instynktem zwierzęcym. A to niedźwiedź , który zagrał w serialu „Wataha”, a to osły, które wcieliły się w tytułowego „IO” Jerzego Skolimowskiego. Nawiążemy także do historii i opowiemy o pierwszym zwierzęcym gwiazdorze kina, który urodził się w 1918 roku i zagrał w 25 filmach, owczarku niemieckim, Rin Tin Tinie.

Nonfiction upłynie pod napięciem!
Po pierwsze dostarczy nam go serial dokumentalny: "Życie przestępcze 1984-2020".
Będziemy też na Festiwalu Miedzianka po drodze oraz zajrzymy do kina, w którym Krzysztof Kieślowski uczył się oglądać filmy.
Zaczniemy od porażającego serialu "Life of crime". Jego reżyser, John Alpert jest legendą amerykańskiego dziennikarstwa.
Ma na koncie 16 nagród Emmy, nominację do Oscara. Po wywiadach z Fidelem Castro i Saddamem Husseinem i dziesiątkach reportaży z wielu ryzykownych miejsc na świecie przyszedł czas na serial "Życie przestępcze".

Twórca spędził 36 lat, dokumentując losy trojga drobnych kryminalistów z Newark, którzy próbowali zarobić dość pieniędzy, aby kupić za nie heroinę. W efekcie powstało wstrząsające studium przestępczości, życia za kratami oraz wyniszczającego uzależnienia. Jednak Alpert nagrywał swoich bohaterów będących pod wpływem narkotyków.
Czy to prawdziwy obraz tych ludzi? Poza tym pokazał ich ciała w trumnie, czy to etyczne?

O etykę w zawodzie dziennikarza zapytam Marcina Gutowskiego, dziennikarza TVN 24, autora książek, reportażystę nagrodzonego Grand Press za reportaż „Don Stanislao” .

Czas na zwrot akcji. Po wątku kryminalnym czas na bardziej refleksyjny. W Sokołowsku trwa festiwal poświęcony Krzysztofowi Kieślowskiemu. Widzowie zobaczą na dużym ekranie nieśmiertelny i aktualny także dziś dokument „Gadające głowy”.

Kieślowski zadał swoim bohaterom cztery pytania. Ten eksperyment powtarzało wiele osób. Powstała także wersja dźwiękowa, reportaż "Gadające głowy 40 lat później", ale jest też film w reżyserii Jana P. Matuszyńskiego. Twórca poszedł śladami Kieślowskiego i w swoim dokumencie poprosił o odpowiedź na najważniejsze pytania.

Zajrzymy w końcu na Festiwal Miedzianka po drodze. Filip Springer opowie o wydarzeniu pod patronatem Radia 357.

Ciepły letni dzień. Parking przed centrum handlowym. Grupka osób gromadzi się przed samochodem. Trwają dynamiczne rozmowy, słychać zdenerwowanie. W końcu dzwonią na numer alarmowy. Kiedy w oczekiwaniu na policjantów, chcą wybić szybę w aucie, podbiega jego właścicielka i ich powstrzymuje. Ktoś krzyczy, że zostawiła w środku dziecko. Ona otwiera samochód i okazuje się, że to do złudzenia przypominająca niemowlę lalka. Z lalek Reborn korzysta coraz więcej kobiet w Polsce. Pierwsze, wykonane z winylu i przypominające dzieci, w Stanach Zjednoczonych pojawiły się już w latach 90-tych. Ich posiadanie może być zarówno pasją kolekcjonerską, jak i terapią. Do artystek Reborn zgłaszają się bowiem również kobiety po stracie dziecka. Takie lalki grają też w filmach. „Asystują” na porodówkach, kiedy trzeba poznawać zachowania małego człowieka.
We wtorkowym „Placu na rozdrożu” porozmawiamy o fenomenie, który jedni postrzegają jako misję, inni jak zwykłą zabawę lalkami.
Beata Kwiatkowska spotka się z Barbarą Smolińską - artystką Reborn, Karoliną Jonderko - fotografką, laureatką konkursu World Press Photo za projekt fotograficzny związany z lalkami Reborn i Martą Jagodzińską - psycholożką i psychoterapeutką, która pracuje m.in.: z rodzinami i osobami doświadczającymi traumatycznych przeżyć.

„Z kolekcji szklarni tropikalnej zginęło Anthurium veitchii” - poinformował w styczniu tego roku Ogród Botaniczny Uniwersytetu Warszawskiego. Wyróżniało się w gąszczu innych, zielonych „oryginałów”. Z dwumetrowej sadzonki, została tylko tabliczka i jeden liść wetknięty w ziemię. Śladów kradzieży brak… Ledwo zdążyło się zaaklimatyzować po podróży z Drezna do Warszawy, a już go nie było. Stołeczna placówka podkreśliła, że to jedyny okaz tego gatunku, jaki posiadała oraz, że miał dużą wartość naukową. Złodziej z pewnością dobrze wiedział, co kradnie! Co gorsza, nie jest to niestety ani pierwszy, ani ostatni przypadek zniknięcia unikatowych lub cennych roślin z polskich ogrodów botanicznych… Co pokażą wyniki „zielonego” śledztwa? Czy w Polsce istnieje tzw. zielona mafia? Zapraszamy do wysłuchania reportażu Beaty Kwiatkowskiej „Kradzione lepiej rośnie”.

W czwartym odcinku Nonfiction będzie pojawiał się przymiotnik „kryminalny”, ale bez nadmiernego rozlewu krwi w tle.
Zaczniemy od trudnych, nierozwiązanych zagadek, tajemniczych zaginięć i morderstw. Zajmiemy się popularnymi serialami kryminalnymi, dokumentami filmowymi i przede wszystkim serialami audio i skoncentrujemy się na prowadzących śledztwo.
Czy te postaci pokazywane są wiarygodnie? Czy polscy śledczy z tak zwanego Archiwum X dysponują, pokazywanym w "Kryminalnych zagadkach" sprzętem i mają rysopis podejrzanego i jego odciski palców na wyciągnięcie ręki, w dodatku na dużym ekranie.
W studiu 357 pojawi się kryminolog i kryminalistyk, Joanna Stojer-Polańska, która opowie jak prowadzone jest śledztwo.
Kolejnym zwrotem akcji w Nonfiction będzie objęta patronatem Radia 357 premiera filmu dokumentalnego o parze wulkanologów pod tytułem "Wulkan miłości". Małżeństwo Krafftów podróżuje, by zbadać rozżarzone kratery, sfotografować wydobywającą się z nich lawę przez 25 lat. To prawdziwe, dokumentalne „love story”.
Czy zakończy się happy endem?
Opowiemy też o Festiwal Górski im. Andrzeja Zawady. Już we wrześniu rozpocznie się po raz 27. Ciekawe, dokumentalne historie, spotkania z „ludźmi gór” i niepowtarzalna atmosfera czeka na nas już we wrześniu.

Wybierzemy się do Szwajcarii Kaszubskiej i na Hel, ukochanych miejsc Sabiny Lawrów, która w sieci znana jest dzięki profilowi Sama Przez Świat. Opowiemy o Wiosce Artystycznej w Janowie, którą na Pomorzu Zachodnim, niedaleko Rewala prowadzi Agnieszka Pacho. A także o krainie wygasłych wulkanów w Górach Kaczawskich, które liczą ponad 500 milionów lat. Zaś najstarsze ślady świadczące o działalności wulkanów w tym rejonie mają 250 milionów lat.

Beata Kwiatkowska i jej goście opowiedzą kilka historii, które związane są z poszukiwaniem tożsamości osób. Historie będą dotyczyły reportażu audio, filmu dokumentalnego i książki.
Ze względu na to, że audycja będzie emitowana przez 78. rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego, zaczniemy od poruszającej historii związanej z dziewczynką w „niebieskim płaszczyku”, której tożsamości Beata poszukuje od lat.
To był Sierpień, 1944 rok, warszawska Ochota. Kilku mężczyzn jest ustawionych pod ścianą do egzekucji. Nagle na linię strzału wbiega mała dziewczynka, która zaczyna krzyczeć: wujku, wujku. Niestety to ona okazała się celem. Dowódca przepędził żołnierzy z oddziału RONA. Nagle przybiegła matka dziewczynki i krzyczała: moją Janeczkę mi zabili. Tę historię Annie Straszewskiej opowiedziała babcia. Ania nie wie wiele więcej, ale szukamy.
Opowiemy także historię o posiadającej trzy tożsamości Irenie Gelblum. Dlaczego chciała zatrzeć swoje żydowskie korzenie?
Tyle i jeszcze więcej w audycji Nonfiction.

Sprawdzamy tropy kulturowe. Odwiedzamy polskie Twin Peaks, poznajemy miejsca akcji najnowszej powieści Olgi Tokarczuk oraz udajemy się do uzdrowiska lubianego przez Krzysztofa Kieślowskiego.

W zastępstwie Marty Kuli audycję poprowadziła Beata Kwiatkowska.

Saul Dreier ma 97 lat i wielką wolę życia. Jego najbliższa rodzina została zamordowana w Holokauście, on sam jako młody chłopak trafił do getta, a później do obozów koncentracyjnych. Z tamtych tragicznych czasów do dziś zachował dwie łyżki, które są dla niego bardzo symboliczne. W wieku niemal 90 lat Saul postanowił założyć zespół, składający się z ludzi, którzy tak jak on przeżyli Holokaust. Dziś jest perkusistą, a swoją energią mógłby obdarować niejednego muzyka.

Saul Dreier jest również założycielem Saul's Generation Foundation, której celem jest budowanie mostów między narodami i pokoleniami. Działa na rzecz m.in. osób polskiego pochodzenia, które mieszkają za granicą - pomaga im w nawiązywaniu i utrwalaniu więzi z Polską.

Zwiedzimy Warszawę wiślaną taksówką; sprawdzimy, co można robić w pofabrycznych miejscach we Wrocławiu; pójdziemy do kina i może na film odwiedzając Jastarnię i niewielkie Kino Żeglarz, które działa tylko w wakacje.

"Cały ten dźwięk" to tytuł dokumentu, dzięki któremu przekonamy się, że dźwięk potrafi uzależnić i spowodować chorobę psychiczną... zachwyca ale też zabija.
Reżyser filmu - Gunnar Haller Jensen, odkrywa przed widzami postać wokalistki, performerki i kompozytorki Laurie Amat, która traktuje otaczające nas odgłosy z wyjątkowym namaszczeniem. Jej pasja zaprowadziła ją aż do… sal koncertowych w III Rzeszy.
Podczas audycji przeniesiemy się też do Poznania, gdzie weźmiemy udział w Electrical Walks, prowadzonego przez Christinę Kubisch - artystkę, pionierkę sound artu i technologicznej sztuki dźwięku.

Co by było, gdybyśmy wspomnienia o babci rekonstruowali, nie z albumów ze zdjęciami, tylko na podstawie dokumentów znalezionych w archiwach? Co by było, gdybyśmy właściwie nie mieli wspomnień związanych z naszymi dziadkami? Nina Grünfeld to uznana norweska dokumentalistka filmowa, która postanowiła napisać książkę i zrekonstruować losy swojej babci Fridy – Żydówki, prostytutki, która przeszła przez obozy Auschwitz i Ravensbrück. Tak powstała „Frida.Wojna mojej nieznanej babki.”
Kim była babcia Niny? Po raz pierwszy Frida została zarejestrowana w kronikach policyjnych wiosną 1931, w związku z podejrzeniem o szpiegostwo. Autorka odtworzyła historię babki na podstawie, odnalezionych w archiwach, protokołów przesłuchań i akt sądowych, z których wyłania się tragiczny los samotnej, młodej Żydówki, na tle wojennej historii Europy: rozpadających się granic, szalejącego nazizmu, Holokaustu. Przed wojną Frida oddała do adopcji syna, który trafił jako dziecko, z paszportem nansenowskim, do Norwegii. Został później cenionym psychiatrą... stąd dalsza, norweska historia rodziny. Drugą bohaterką książki jest sama autorka, która barwnie opisuje swoje poszukiwania i pomaga zrozumieć, jak dramatyczna przeszłość przodków może wpłynąć na całe życie następnych pokoleń. Nina Grünfeld porusza kwestie związane z potrzebą posiadania swoich korzeni oraz odnalezienia własnej tożsamości. Z autorką książki oraz tłumaczem - Pawłem Urbanikiem w Placu na Rozdrożu rozmawia Beata Kwiatkowska.

Jej podwodna kariera zaczęła się od słów „Dzień dobry, nazywam się Marta i mam za sobą 200 nurkowań”. Kiedy bierze wdech i znika pod wodą, cały świat przestaje istnieć. Marta jest instruktorką nurkowania w egipskiej Hurghadzie. Od lat przewodniczy grupie arabskich nurków. Swojego przyszłego męża Ahmeda poznała na kursie dla nurków. Kiedy pewnego dnia parę metrów pod wodą wyjął pierścionek zaręczynowy, nie mogła odmówić. Dziś Marta funkcjonuje pomiędzy dwoma światami: odległym kulturowo światem egipskich zasad i podwodną rzeczywistością, w której może się czuć wolna. Czy codzienne nurkowanie jest dla niej ucieczką do lepszego, bezdźwięcznej świata? Zapraszamy do wysłuchania reportażu Beaty Kwiatkowskiej.

Wychowała się w domu pełnym sztuki, zbroi, bibelotów i wypchanych zwierząt. Jednak mimo tradycji myśliwskich w rodzinie, od zawsze kochała zwierzęta. Była córką, wnuczką i prawnuczką Kossaków. I pomysłodawczynią unikatowego na skalę światową urządzenia ostrzegającego dzikie zwierzęta przed przejazdem pociągów
Opiekunka Koraska, Hepuni, Pepsi i Koli czyli kruka, dzika, łosi i wielu innych zwierząt. Mama rysia Agatki. Znana z bezkompromisowych poglądów i działań na rzecz ochrony przyrody, zwłaszcza Puszczy Białowieskiej, gdzie w starej leśniczówce Dziedzinka mieszkała ponad 30 lat.
Biolog, profesor doktor habilitowany nauk leśnych, popularyzatorka nauki. Bohaterką „Placu na rozdrożu” będzie Simona Kossak, której postać przybliża film dokumentalny Natalii Korynckiej- Gruz pod tytułem „Simona”. Można go oglądać podczas 19. Festiwalu Millennium Docs Against Gravity.

Reportaż Beaty Kwiatkowskiej.

Jak często spoglądacie przez okno, obserwując otaczający Was świat? Czasem wzrok padnie na sąsiadkę z zakupami, czasem na sąsiada z psem...a czasem na kogoś zupełnie nieznajomego.
Zastanawiacie się kim są ci ludzie? Jakie mają troski? Jakie marzenia?
Dokumentalista Paweł Łoziński poszedł o krok dalej... nie tylko obserwował nieznajomych, ale także nawiązywał z nimi rozmowę.
Reżyser przyglądał się ludziom ze swojego balkonu. Przechodzili uśmiechnięci, smutni, zamyśleni, zagapieni w telefony, młodzi i starzy. Autor zaczepiał, zadawał pytania, rozmawiał o tym jak radzą sobie z życiem. Stojąc z kamerą przez ponad 2 lata stworzył miejsce dialogu, świecki konfesjonał, przy którym każdy może się zatrzymać i opowiedzieć o sobie innym ludziom.
W taki sposób powstał, obsypany nagrodami "Film balkonowy ". W Placu na rozdrożu - o potrzebie rozmawiania, z reżyserem Pawłem Łozińskim dyskutować będzie Beata Kwiatkowska.

Wśród setek tysięcy uchodźców przekraczających każdego dnia granicę, są też dzieci. Niektóre nie wiedzą co się dzieje, innym mama mówi, że pojechały w długą podróż. Jeszcze inne są świadome dramatycznych powodów długiej drogi, która je czeka. Bywa też tak, że ułamek sekundy zdecydował o tym, że dziecko oddaliło się od mamy, zniknęło z jej zasięgu wzroku i zaginęło.
Wśród poszukiwanych jest 4-letni Sasha, który zaginął podczas opuszczania okolic Kijowa. Był z babcią, która zginęła podczas ewakuacji. Chłopiec został sam, bez opieki. Od dwóch tygodni Saszy szukają także Polacy. Wieści o jego zaginięciu rozeszły się w internecie, a na dramatyczny apel mamy chłopca - Anny Yakhno, odpowiadają ludzie, których dotknęła ta historia. „To nie jest zabawa w chowanego”, reportaż Beaty Kwiatkowskiej.

Wielu artystów otwarcie potępia agresję Rosji na Ukrainę. Bojkot dotyczy niemal wszystkiego, co rosyjskie, także kultury. Świat artystyczny w Polsce reaguje oddając swoje przestrzenie, galerie sztuki, teatry, jako miejsca schronienia dla Ukraińców. Repertuary kin pełne są ukraińskich filmów, a dochód ze sprzedaży biletów zasila konta fundacji zaangażowanych w pomoc Ukraińcom. Twórcy myślami są z Ukrainą.
W wyniku ostrzału poważnie ucierpiał również dobytek kulturowy Ukrainy. Pociski trafiają w zabytki. Dzieła sztuki w Ukrainie znikają i są niszczone. Rosjanie z kolei, nie obejrzą nowego „Batmana”. Wielkie studia filmowe bojkotują Rosję. Disney, Warner, Sony - nie wprowadzą na rosyjskie ekrany swoich hitów. Na obecną sytuację zareagowała też Europejska Akademia Filmowa, z której wcześniej w akcie protestu wystąpił Sergiej Łoźnica. Festiwal Filmowy w Cannes zdecydował się nie przyjmować delegacji z Rosji.
Powstaje także pytanie, czy oglądać, czy bojkotować rosyjskie filmy, spektakle? Czy czytać rosyjską literaturę i słuchać muzyki z rosyjskim rodowodem? O kulturze w dobie wojny Beata Kwiatkowska rozmawia z Yulią Krivich (ukraińską fotografką, artystką z Grupy Blyzkist), Oksaną Czerkaszyną (ukraińską aktorką) oraz krytyczką kultury Adrianą Prodeus.

Myślami wciąż jesteśmy z Ukrainą, jednak na godzinę obierzemy kierunek : Włochy. Na półwyspie apenińskim także trwają protesty przeciwko agresji na Ukrainę, a Włosi wychodzą na ulicę, aby okazać solidarność z Ukraińcami. Jeśli na chwilę możemy się odciąć od tej tragicznej rzeczywistości, to być może poprzez dobrą książkę. My sięgniemy po literaturę Eleny Ferrante. Jej książki znają czytelnicy na całym świecie. „Time" umieścił tę pisarkę wśród 100 najbardziej wpływowych ludzi na świecie. Cykl neapolitański przyniósł autorce niesamowitą popularność, a jej książki zyskały status bestsellerów. Na podstawie jej twórczości powstają filmy („Córka” w reżyserii Maggie Gyllenhaal, w kinach od 4.03) i seriale („Genialna przyjaciółka” , 3 sezon serialu dostępny jest na HBO GO). Do tej pory nie wiadomo, kim jest autorka. To kobieta, czy mężczyzna, a może grupa autorów? W zdemaskowaniu Eleny Ferrante brali udział także polscy naukowcy. Czy autor, bądź autorka mają prawo do bycia anonimowym? Publiczną debatę na ten temat rozpoczął włoski dziennikarz Claudio Gatti. Uznał, że Ferrante powinna się ujawnić, bo jest to winna społeczeństwu. O fenomenie i tożsamości Eleny Ferrante porozmawiamy z italianistkami, tłumaczkami i krytyczkami filmowymi: Anną Osmólską- Mętrak i Dianą Dąbrowską oraz profesorem Janem Rybickim z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na antenowe poszukiwanie tożsamości Eleny Ferrante zaprasza Beata Kwiatkowska.